Διαβάζοντας τον Κακουλίδη

1. Οι δύο γνωστοί χαμαιλέοντες ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα με αφορμή τις επικείμενες εκλογές. Υπολογισμένη ρητορική της δεκάρας, προσβλέποντας στην εύκολη συγκίνηση, μονόλογοι επιθετικοί. Εδώ που φτάσαμε, η σύγκρουση μαζί τους είναι αναπόφευκτη, κυρίως για λόγους ηθικής και αξιοπρέπειας. Η συνεργασία για το «γενικό καλό» μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί. Η ματαίωση κάθε ελπίδας για μια άλλη πολιτική έχει οδηγήσει την πλειοψηφία των πολιτών στη ματαιότητα της δράσης. Ομως, ό,τι είναι έξω από τη δράση βγάζει τον πολίτη εκτός θέματος. Μόνο αν ο πολίτης αποφασίσει πως αυτός είναι το θέμα, μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα.
2. Τα αστικά κόμματα βοήθησαν όσο κανείς άλλος στην άνοδο της μικροαστικής τάξης. Ηδη από τον 19ο αιώνα, υπάρχουν αντιδράσεις ενάντια στον αιώνα της ανίας, όπως έγραφε τότε ο φιλόσοφος Μισελέ: «Σε όλους υπάρχει η ίδια αηδία για την αστική ισοπέδωση. Ο αστός δεν καταστρέφει την αξία, την ισοπεδώνει, τη συρρικνώνει, κατασκευάζει ένα ευτελές σύστημα» (στο βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ «Απόλαυση, γραφή, ανάγνωση», μετ. Αρχοντή Κόρκα, εκδ. «Πλέθρον»).
3. Ο κόσμος, όπως τον βλέπω, όπως τον νιώθω, είναι γεμάτος πάθη αλλά δίχως πάθος, είναι γεμάτος ενέργεια αλλά δίχως χαρά. Η σκοτεινή διάθεση δεν βοηθά την καθαρή σκέψη, τον ορθό λόγο και καθιστά τους πολίτες έτοιμα θύματα, εύκολους πελάτες κάθε ρηχού, κουτοπόνηρου ηγετίσκου που αιχμαλωτίζει το θήραμά του με κούφια λόγια και φτηνά επιχειρήματα. Είναι η κατάντια του πολίτη. Πνιγμένος στις αυταπάτες, εξαρτημένος από το θέαμα, δεν του επιτρέπεται να έχει διαύγεια ούτε για μια στιγμή. Τα ΜΜΕ επενδύουν όχι μόνο στην παραγωγή παραπλανητικών ειδήσεων αλλά και στη δημιουργία ψευδαισθήσεων, ωθώντας τους αδαείς και επιρρεπείς στην αποφυγή της πραγματικότητας πολίτες να σέρνονται πίσω από ευκαιριακά πολιτικά σχήματα και οικογενειοκρατικά κόμματα με παράδοση στη συστηματική παραποίηση της αλήθειας. Οταν έρθει η ώρα της διάψευσης, ο απαίδευτος πολίτης, μαθημένος στην ευκολία, ρίχνει το φταίξιμο στην κακοτυχία.
4. Και ο ρόλος της τέχνης; Οσοι την εκπροσωπούν δεν θεωρούν ότι ενδείκνυται η ανάμειξή τους στα κοινά. Αντιθέτως, καλλιεργούν με φανατισμό την παθητικότητα, την αποχή από κάθε πολιτική κατάσταση. Σαν να απεκδύονται της ευθύνης, σαν να μην πιστεύουν στον υπαρκτό χρόνο, αλλά να υιοθετούν μια σχέση αοριστίας μαζί του. Για αυτούς έγραφε ο Πασκάλ: «Το παρόν δεν είναι ποτέ ο σκοπός, το παρελθόν και το παρόν είναι τα μέσα μας. Μόνο το μέλλον είναι ο αντικειμενικός σκοπός μας. Αλλιώς δεν ζούμε, αλλά ελπίζουμε να ζήσουμε».
5. Πλήξη κάθε ομιλία του Κυριάκου. Ανυπόφορος ο λόγος κάθε λογής υποψήφιου βουλευτή. Το πνευματικό έλλειμμα, η ευκολία, η άγνοια, η απαξίωση του κοινού επιβεβαιώνουν την απύθμενη κατρακύλα του πολιτικού δυναμικού αυτής της χώρας. Δείγμα της φτηνής ρητορικής και της κατά βάθος περιφρόνησης των πολιτών στους οποίους απευθύνεται είναι η δήλωση της δημοσιογράφου και υποψήφιας βουλευτού Βίκυς Φλέσσα: «Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο Καρυωτάκης ήταν τόσο λυπημένος σε μια τόσο όμορφη πόλη».