Καλημέρα σας, φίλες και φίλοι

Η δυστοπία της καμένης γης δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν. Ή μήπως όχι; Το Documento αυτή την Κυριακή προσπαθεί να εξηγήσει γιατί συντελέστηκε (τετελεσμένο, γεγονός) αυτή η μεγάλη καταστροφή.

Αυτό που προξενεί εντύπωση με την πρώτη ματιά είναι το μέγεθος της καταστροφής. Ενώ καίγονταν ακόμη κάποιες περιοχές, οι καμένες εκτάσεις ξεπέρασαν ήδη το 1,5 εκατομμύριο. Αξιοπερίεργο είναι ότι μόλις δύο καλοκαίρια πριν έγιναν στάχτη 1.307.440 στρέμματα. Από ρεκόρ σε ρεκόρ δηλαδή καθώς αφορούν την επιτελική διακυβέρνηση Μητσοτάκη (στάχτη πάνω από 3,8 εκατ. στρέμματα). Πληγωθήκαμε στην Ηλεία, στην Εύβοια, στη Βαρυμπόμπη και στη Δαδιά. Μας υποσχέθηκαν ότι θα ενεργήσουν τα δέοντα και δεν θα ξαναδούμε τέτοια καταστροφή διότι στήθηκε ολόκληρο υπουργείο για την κλιματική αλλαγή –σε αυτήν επιρρίπτονται ευθύνες μόνο μετά το 2019– και για την πολιτική προστασία. Μας είχαν υποσχεθεί ότι θα φτιάξουν το 112 που θα ειδοποιεί για έκτακτες καταστάσεις και κουνήσαμε καταφατικά το κεφάλι για να μπει επιτέλους σύγχρονη τεχνολογία στην πολιτική προστασία. Θα ήταν πιθανότατα χρήσιμο στη βιβλική καταστροφή στο Μάτι το 2018.

Πού να ξέραμε όμως ότι η εκκένωση θα ήταν ο φερεντζές του υποτιθέμενου επιτελικού ενδιαφέροντος για τον πολίτη και την ανθρώπινη ζωή; Έγινε πανάκεια και όλα τα υπόλοιπα κάρβουνο. Μαύρισε η ψυχή μας από τις ελλείψεις στην Πυροσβεστική και από το μοντέλο πυρόσβεσης: από μακριά, μην καεί κανείς –προφανέστατα–, και αφήστε τη να σβήσει στη θάλασσα. Καρβούνιασε το είναι μας ακούγοντας ότι το δασαρχείο Σουφλίου έχει 4 δασοπόνους άνω των 50 ετών, κανέναν δασολόγο και δεν έχει καταφέρει να πληρώσει –να βρει φόρμουλα– τους υλοτόμους που το καθάρισαν από την περσινή πυρκαγιά. Το υπέροχο (το έχω επισκεφτεί) και γαλήνιο (όπως το έζησα) δάσος της Δαδιάς παραδόθηκε στις φλόγες φέτος ολοσχερώς. Μισό λεπτό. Το παρέδωσαν με τις πράξεις τους και χάθηκε πολύτιμος πλούτος από τη σπάνια πανίδα και τη χλωρίδα του. Όπως έγινε και στην Πάρνηθα και στη Ρόδο. Το δάσος δίνει ζωή λέγαμε, διότι πλέον δίνει πίκρα και μαύρο χώμα.

Μαύρισε το μάτι μας όταν είδαμε ότι ο ίδιος ο νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση των «αρίστων» για τον μηχανισμό της πολιτικής προστασίας το 2020 –τότε που τα άλλαζε όλα– δεν έχει εφαρμοστεί. Το τσουνάμι των καταργήσεων παρέσυρε και τους φορείς διαχείρισης προστατευμένων περιοχών (π.χ. Πάρνηθα) που εντάχθηκαν σε κάτι άλλο, επιτελικό και αδρανές. Είχαν μέσα δασοπυρόσβεσης, από οχήματα μέχρι δεξαμενές. Αυτά «χάθηκαν». Χάθηκε και το δάσος, χάθηκε και το πράσινο, το οποίο πλέον το βλέπουμε μόνο στην πολυδιαφημισμένη και πολυκερδοφόρα «πράσινη» ενέργεια.

Τι από όλα αυτά έχει σκεφτεί –να το ερευνήσει, ούτε καν θέμα– η δημοσιογραφία των δημοσίων σχέσεων που απεχθάνεται τις ανάγκες του πολίτη; Για κάποιους όλα έχουν απαντηθεί. Ακόμη και το γεγονός ότι ο υπουργός (δήθεν) Εργασίας Άδωνης Γεωργιάδης έφερε νομοσχέδιο που προασπίζεται τα δίκαια των εργαζομένων και τους προστατεύει από τα γαμψά νύχια της εργοδοσίας. Όπως καταργήθηκαν οι αμειβόμενες υπερωρίες και έγινε λάστιχο το οκτάωρο δήθεν για ελαιοσυγκομιδή, έτσι και τώρα θα δουλεύουμε 13 ώρες την ημέρα σε δύο εργοδότες –μπορεί να είναι και ένας με τη θυγατρική του– για να τα φέρουμε βόλτα (και αν) αφού ο εργοδότης δεν μπορεί να δώσει αυξήσεις, καθότι δεν φυτρώνουν τα λεφτόδεντρα για τους εργαζόμενους. Και για να μην έχει ανησυχίες ο ιδιωτικός υπάλληλος ότι θα τον ρίξει ο εργοδότης του, θα κάθεται και δεν θα πληρώνεται, αλλά θα περιμένει –μάλλον δεν θα είναι τόσο βάναυσοι και θα μιλούν για όλο το 24ωρο– πότε θα τον φωνάξει να δουλέψει.

Αυτά τα συγκλονιστικά φιλολαϊκά μεταδίδονται μαζί με το προσφιλές στην ακροδεξιά όλων των αποχρώσεων κυνήγι προσφύγων ως υπευθύνων για ό,τι κακό μας συμβαίνει. Ο εκφασισμός στάχτη στα μάτια για τις κυβερνητικές ευθύνες από τότε που μπήκαν οι αλβανοί, οι ρωσοπόντιοι, οι γεωργιανοί, οι πακιστανοί, οι αιγύπτιοι, οι αφγανοί, οι ιρακινοί, οι σύροι.

Γιατί αυτή η κυβέρνηση ποτέ δεν σκέφτηκε τον πολίτη παρά μόνο την επιβίωση και τη μακροημέρευσή της. «Το επιτελικό κράτος δεν θα πιάσει τη μάνικα, θα συντονίζει» είχε πει ο πρωθιερέας της επιτελικής σέχτας Κυριάκος Μητσοτάκης προ ολίγων ετών. «Μην τα περιμένετε όλα από το κράτος» εκστόμισε μόλις το εξαπτέρυγο του ΣΕΒ στο Μαξίμου Άκης Σκέρτσος. Κι όμως, η Λίνα Μενδώνη ανακοίνωσε (όπως προ ολίγων ετών ο Προστασίας Χρυσοχοΐδης) ότι πήγε να σβήσει τη φωτιά στη μονή Οσίου Λουκά (απίθανα ψηφιδωτά, σε πιάνει δέος, όπως και στο Δαφνί). Μόνο που ξέχασε να τοποθετήσει σύστημα πυρασφάλειας σε ένα τόσο μοναδικό μνημείο. Θα τα χάναμε όλα για μια… αβλεψία.

Το επιτελικό κράτος έχει χαθεί στις στάχτες. Χαμένο όλο το «ευέλικτο» σχήμα. Αλήθεια, γιατί είναι τόσο πολλοί και τι κάνουν αφού απλώς συντονίζουν; Ποτέ δεν θα συμπεριφερθούν σε μας όπως ο χαροκαμένος μελισσοκόμος στην Κίρκη του Έβρου που αποχαιρέτησε με λυγμούς τις εργάτριες μελισσούλες του: «Ψυχούλες μου όμορφες, κοριτσάκια μου γλυκιά ο πιο σκληρός θάνατος σας βρήκε. Χωρίς να έχετε ποτέ καμία απαίτηση, μόνο υποχρεώσεις. Λίγο νεράκι στον παρατεταμένο καύσωνα μόνο θέλατε. Υποφέρω μόνο που σκέφτομαι πόσο γρήγορα και νευρικά κουνούσατε τα φτεράκια σας για για να γλιτώσετε από τον καπνό και τις φλόγες τη βασίλισσά σας, ώστε να επιβιώσει το σμήνος σας και μετά τον θάνατό σας. Θα υποφέρω πολύ καιρό για τον άνισο αγώνα μέχρι θανάτου που δώσατε. Όσα μελισσάκια και να φτιάξω, πάντα για εσάς θα έχω ένα μαύρο κομμάτι μέσα μου. Σας ευχαριστώ για όλα, κοριτσάκια μου».

Το επιτελικό κράτος δεν προστατεύει τον πολίτη· προστατεύει τον εαυτό του.