Η Ελληνίδα πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, επανήλθε πρόσφατα στον ισχυρισμό της ότι στα ταφικά μνημεία της Βεργίνας που ανακαλύφθηκαν το 1977 από τον καθηγητή αρχαιολογίας Μανώλη Ανδρόνικο, βρίσκεται θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος και όχι ο πατέρας του.
Η επιφανής ιστορικός και συγγραφέας βασίζει το συμπέρασμά της σε μία σειρά από ενδείξεις τις οποίες αξιολογεί ως ιδιαίτερα σημαντικές και τις οποίες αναφέρει στο τελευταίο της βιβλίο, σχετικά με το θρυλικό ηγεμόνα της Μακεδονίας. 

ο Αλέξανδρος, όπως εικονίζεται σε λεπτομέρεια από ψηφιδωτή σύνθεση της Πομπηίας.

Ο Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών γεννήθηκε στην αρχαία Πέλλα, πρωτεύουσα του βασιλείου της Μακεδονίας, τον Ιούλιο του 356 π.Χ.
Ήταν γιος του βασιλέα των Μακεδόνων Φίλιππου Β' (382 - 336 π.Χ.) και της Ολυμπιάδας. Προοριζόταν για διάδοχος του θρόνου και έλαβε πολύ υψηλή εκπαίδευση και μόρφωση, έχοντας ως δάσκαλό του τον περίφημο φιλόσοφο Αριστοτέλη. Φιλόδοξος, ευφυής και πανέξυπνος ως στρατηλάτης αλλά και ένας ευφάνταστος ονειροπόλος, ο Αλέξανδρος συνέλαβε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο που προέβλεπε, σταδιακά, την κατάκτηση όλου του τότε γνωστού κόσμου!

Αφού αρχικά υπέταξε ολόκληρη σχεδόν την ελληνική χερσόνησο, εν συνεχεία προκάλεσε πανελλήνιο συνέδριο στην Κόρινθο, οι εργασίες του οποίου τον εξέλεξαν ηγέτη όλων των ελληνικών πόλεων. Τότε διατράνωσε την απόφασή του να εισβάλει στην Περσική Αυτοκρατορία, εκδικούμενος της απόπειρας των Περσών να καταλάβουν την Ελλάδα κατά τον προηγούμενο αιώνα (Περσικοί Πόλεμοι).

Δύο χρόνια μετά από το θάνατο του πατέρα του, το 336 π.Χ. ο Αλέξανδρος ξεκίνησε την εκστρατεία του και με συνεχείς νίκες επί των Περσών κατάφερε να καταλύσει την αυτοκρατορία τους. Το γιγαντιαίο, δικό του κράτος εκτεινόταν πλέον σε μία απίστευτη έκταση που έφτανε μέχρι την Ινδία, στην οποία επίσης εισέβαλε με επιτυχία, το 326 π.Χ.

Παράλληλα με τις στρατιωτικές κατακτήσεις, ίδρυσε πολλές πόλεις, ενώ ενθάρρυνε τους κατακτημένους λαούς να ενταχθούν σε νευραλγικές θέσεις, προάγοντας τις σχέσεις των γηγενών πληθυσμών με τους άνδρες και τους αξιωματικούς του. Ο ίδιος, δίνοντας το παράδειγμα, νυμφεύτηκε τη Ρωξάνη, θυγατέρα τοπικού άρχοντα. 

Συνεπαρμένος, ωστόσο, από τις νίκες του έφτασε στο σημείο να απαιτεί να λατρεύεται ως... Θεός, ακόμη και από τους στενούς του συνεργάτες - στρατηγούς. Σε μία υπέρβαση κάθε ορίου και ενώ ήταν μεθυσμένος διέπραξε την ανήκουστη πράξη να δολοφονήσει τον πιστό του φίλο και στρατηγό Κλείτο, ο οποίος σε μάχη που είχε προηγηθεί του είχε σώσει τη ζωή! 

Οι διάφορες υπερβολές και η αλαζονεία  στη συμπεριφορά του, αλλά κυρίως η κούραση των ανδρών του από τις αλλεπάλληλες εξαντλητικές επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος δεν έδειχνε να σταματά πουθενά (!) οδήγησαν τους στρατιώτες να αντιταχθούν σε κάθε περαιτέρω εκστρατεία και να ζητήσουν την επιστροφή στην πατρίδα. 

Είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος ικανοποίησε το αίτημά τους, όμως πριν το εκστρατευτικό του σώμα ξεκινήσει καν, ο ίδιος ασθένησε βαριά, πιθανώς από τυφοειδή πυρετό. 
Πέθανε σε ηλικία μόλις 33 ετών (θα τα συμπλήρωνε σε έναν μήνα) τον Ιούνιο του 323 π.Χ. και η σορός του μεταφέρθηκε με κάθε επισημότητα από τη Βαβυλώνα (του σημερινού Ιράκ) όπου και εξέπνευσε, έως την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, τελευταίο επιβεβαιωμένο σταθμό της νεκρικής πομπής. 

Παρά τις ανασκαφές, έρευνες, μελέτες και θεωρίες που διατυπώθηκαν επί αιώνες, ο τάφος του δεν στάθηκε δυνατό να ανακαλυφθεί.