https://www.dailymotion.com/video/x2fbd4l

Κάντε κλικ στον παραπάνω σύνδεσμο




Το Ορφανοτροφείο Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα υπήρξε σχολείο στην Αθήνα. Συστήθηκε με διάταγμα του Όθωνα το 1853. Χρηματοδοτήθηκε από την δωρεά του Γεωργίου Χατζηκώστα. Παρείχε εξατάξια εκπαίδευση και τεχνικό προπαρασκευαστικό τμήμα των επαγγελμάτων της ραπτικής και υποδηματοποιΐας (εισήχθησαν το 1858), της λεπτο-ξυλουργίας (1867) και της σιδηρουργικής (1876), ενώ προετοίμαζε και για το πολυτεχνείο. Το Ίδρυμα Γεώργιου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα κτίσθηκε το 1856 και αρχικά λειτούργησε σαν ορφανοτροφείο αρρένων, σύμφωνα με την επιθυμία του δωρητή, στη διαθήκη του οποίου οριζόταν πως οι εκτελεστές της με πληρεξούσιο τον Γεώργιο Σταύρου όφειλαν να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου: " ...να ανεγείρομεν εντός του Δήμου της πόλεως των Αθηνών ένα ορφανοτροφικό κατάστημα επ' ονόματι Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα προς περίθαλψην και διατροφήν πτωχών και άπορων παίδων...». Ήταν ένα από τα τρία πρώτα φιλανθρωπικά ιδρύματα αυτού του είδους που δημιουργήθηκαν στην ελεύθερη Ελλάδα και το μόνο που συνεχίζει να υπάρχει σε λειτουργία (το πρώτο ήταν της Αίγινας που ιδρύθηκε από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια το 1829 και διέκοψε τη λειτουργία του το 1844 και το δεύτερο ήταν εκείνο που δημιούργησε στην Άνδρο ο Θεόφιλος Καΐρης και που καταργήθηκε το 1839). Ο πρώτος ορφανός γράφτηκε στο ίδρυμα Χατζηκώνστα στις 16 Φεβρουαρίου του 1856 και μέχρι το τέλος του έτους ο αριθμός των τροφίμων ανερχόταν σε 25 παιδιά. Υπολογίζεται ότι από το πρώτο ίδρυμα αποφοίτησαν περισσότερα από 2.500 παιδιά. Από το 1971 το Ορφανοτροφείο λειτουργεί σε νέες εγκαταστάσεις ενός ιδιόκτητου κτιριακού συγκροτήματος έκτασης 10,5 στρεμμάτων, κτισμένου επί οικοπέδου συνολικής έκτασης 25,6 στρεμμάτων επί της Λεωφόρου Κηφισίας 374 (η περιφέρειά του ορίζεται ακόμη από τις οδούς Λεβίδου - Δημοσθένους - Γεωργαντά), στο ύψος του Χαλανδρίου. Χάρις στις διάφορες δωρεές από φιλάνθρωπους οι οποίες ξεκίνησαν απ' τη στιγμή της δημιουργίας του, το Ίδρυμα διαθέτει σημαντική ακίνητη περιουσία. Από τα προπολεμικά χρόνια ακόμη λειτουργούσαν και οι παιδικές κατασκηνώσεις του ορφανοτροφείου, στο Τατόι.

Στο Ορφανοτροφείο Χατζηκώνστα (όταν ακόμη στεγαζόταν στην οδό Πειραιώς) μεγάλωσε κι ο πατέρας μου, προπολεμικά, καθώς ήταν ορφανός από πατέρα, από την ηλικία των 7 ετών, περίπου. Θυμάμαι ότι μου έλεγε για τις συνθήκες, που ήταν ιδιαίτερα σκληρές. Ένα απόγευμα πήρε έξοδο για το πατρικό του στο Αιγάλεω, όπου η γιαγιά μου του είχε ετοιμάσει φακές. Το φαγητό όμως τον πείραξε στο στομάχι και αναγκάσθηκε να διανυκτερεύσει εκτός του ιδρύματος, κάτι που του απαγόρευαν οι κανονισμοί. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν επί ένα 6μηνο να μην έχει το δικαίωμα εξόδου ή επισκεπτηρίου (!!!)

Όποτε περνάω με το αυτοκίνητο από το σημείο που ήταν χτισμένο παλιά το ίδρυμα (από τις εγκαταστάσεις του το μόνο που έχει απομείνει τώρα είναι ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου, στη συμβολή της Πειραιώς με την οδό Θερμοπυλών) κάνω ευλαβικά το Σταυρό μου, στη μνήμη του.

Ιδού και μία αγγελία σε εφημερίδα εποχής, για εργασίες που παρέχονταν δωρεάν από τους τροφίμους (οι οποίοι έτσι εκπαιδεύονταν σε διάφορες τέχνες) αλλά που πληρώνονταν από ενδιαφερομένους ιδιώτες, με τα έσοδα, φυσικά, υπέρ του ιδρύματος. 
[Δημοσίευμα της της 2ας Νοεμβρίου του 1920].