Φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα και καλό μήνα
Η αποχώρηση Τσίπρα από την προεδρία του ΣυΡιζΑ αλλά όχι και από την πολιτική ήταν ένα από τα βασικά θέματα που απασχόλησαν το ελληνικό αλλά και το διεθνές αναγνωστικό κοινό. Το όνομα Τσίπρας έχει διεθνή απήχηση (όπως η περίφημη λίστα Con Tsipras στις ευρωεκλογές), όπως φάνηκε και από την προ ημερών συνάντηση που είχε μαζί του ο πρώην πλανητάρχης Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα.
Με λίγα λόγια το όνομα Τσίπρας και το αποτύπωμα που αφήνει στην Αριστερά, στη χώρα, στο διεθνές προσκήνιο απασχόλησε και το Documento. Ένα όνομα που λοιδορήθηκε όσο λίγοι, που δέχτηκε λυσσασμένη και ενορχηστρωμένη «δολοφονία χαρακτήρα» για τα αγγλικά του, για τη στάση του σώματος, για την «αστεφάνωτη» σύζυγό του κ.ά. Τι τους πείραξε; Η αρπαγή της εξουσίας από έναν «καταληψία» όπως τον αποκαλούσαν.
Παραθέτουμε αποσπάσματα από μια χαρακτηριστική ανάρτηση (ανωνύμου τινός, όπως μας μεταφέρθηκε) για το τι σημαίνει για πολύ κόσμο το όνομα Τσίπρας.
«…αν σε μια άλλη χώρα, οι δημοσιολόγοι, επικοινωνιολόγοι και ενδεχομένως και οι πολιτικοί, είχαν μπροστά τους έναν τύπο που ξεκίνησε από μεσοαστική οικογένεια κάπου στην Κυψέλη, τελείωσε ελληνικό δημόσιο σχολείο στους Αμπελόκηπους (και μάλιστα Πολυκλαδικό, όχι κανένα πειραματικό της ελίτ), έναν τύπο που σπούδασε σε ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο και μάλιστα τόλμησε και να δουλέψει έστω και για λίγο πριν μπει στην πολιτική.
Έναν τύπο που μπήκε στην πολιτική όχι από "τζάκι" αλλά μέσα από τα μαθητικά και τα φοιτητικά αμφιθέατρα, τις συνελεύσεις και τα δημοτικά συμβούλια.
Έναν τύπο που έκανε οικογένεια με τον σχολικό του έρωτα με την οποία είναι μαζί από τα δεκαέξι τους και είναι ακόμα μαζί 30+ χρόνια μετά.
Έναν τύπο που κατέβηκε υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων στα 31, που έγινε αρχηγός κόμματος στα 33, που πήρε αυτό το κόμμα στο 3.2% και το έκανε πρώτα αξιωματική αντιπολίτευση και μετά κυβέρνηση, έναν τύπο που έγινε πρωθυπουργός της χώρας στα 39 του, που έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας που δεν είχε πατέρα, παππού, θείο ή ξάδερφο υπουργό, βουλευτή, δήμαρχο ή πρωθυπουργό από δεν ξέρω κι εγώ από πότε.
Έναν τύπο που από την Κυψέλη και τους Αμπελόκηπους έφτασε να μιλάει με την Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Ομπάμα και τον Πάπα με τα μέτρια αγγλικά του.
Έναν τύπο που παρέμεινε πρωθυπουργός για 4½ χρόνια μέσα σε σκληρό μνημονιακό περιβάλλον εκεί που "ονόματα", δοτοί πρωθυπουργοί και τσιράκια των νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας δεν άντεξαν ούτε μερικούς μήνες.
Ε, αν είχαν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα έναν τέτοιο τύπο, μπορεί και να μην τον είχαν παρουσιάσει ως πρότυπο κοινωνικής κινητικότητας, μπορεί και να μην τον είχαν κάνει είδωλο της ελληνικής έκδοσης του "αμερικανικού ονείρου" που θέλει ακόμα και τους μικρούς και καταφρονεμένους να μπορούν να γίνουν μια μέρα μεγάλοι.
Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν θα είχαν παραδώσει έναν τέτοιο τύπο στα θηρία ως "καταληψία" και "επαγγελματία πολιτικό".
Δεν θα είχαν προσπαθήσει να τον καταγράψουν στην ιστορία ως "λαϊκιστή", "δημαγωγό" και "ψεύτη".
Δεν θα είχαν διαλέξει όλα τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που βασίζονται στην έλλειψη προνομίων και "ευγενούς προέλευσης" (τη λαϊκή καταγωγή, τα κακά αγγλικά, την στάση του σώματος που δεν ειναι κομιλφό) για να τα παρουσιάσουν ως αδυναμίες.
Δεν θα είχαν ανακαλύψει μια δήθεν μεταγραφή για να παρουσιάσουν τις σπουδές του στο ΕΜΠ ως μέτριες και "βυσματικές" την ώρα που τα "καλύτερα βιογραφικά" μας σπουδάζουν σε σχολές ξένων πανεπιστημίων των οποίων χορηγοί είναι οι γονείς τους.
Δεν θα είχαν ανακαλύψει μια "βίλα" για να την κάνουν πρωτοσέλιδο για μήνες, κάνοντας γαργάρα τα 32 ακίνητα των πολιτικών του αντιπάλων.
Δεν θα είχαν κάνει προσωπικές επιθέσεις στην γυναίκα του (ίσως την πιο αξιοπρεπή, πιο μορφωμένη και μοντέρνα σύζυγο πρωθυπουργού που είχαμε και προβλέπεται να έχουμε για καιρό) λέγοντας την "αστεφάνωτη". [...]
Κάθε πολιτικός οφείλει να κρίνεται για την πολιτική του διαδρομή όμως στις εποχές που φτάνουμε να ψηφίζουμε κάποιον για τα καλά του αγγλικά, το πόσο γυμνάζεται, αν τρώει δώδεκα αμύγδαλα για βραδινό και αν κάνει ποδήλατο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι –στο επικοινωνιακό επίπεδο– αδικημένος. Δεν κρίνεται για την πολιτική του, τους συμβιβασμούς και τα λάθη του, αλλά για το γεγονός ότι δεν μεγάλωσε με νταντάδες, δεν έμαθε να μιλάει πέντε γλώσσες, έκανε καταλήψεις όταν οι αντίπαλοι του σπούδαζαν στα Ιvy League κολέγια τους, δεν πέρασε από καμία θέση σε μεγάλη τράπεζα, fund ή οργανισμό μέσω κάποιου θείου, ξάδερφου ή κολλητού του, ενώ έχει από πάνω και το θράσος να στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο. [...] ο Τσίπρας θα είναι πιθανότατα ο πιο αδικημένος ιστορικά πρωθυπουργός που είχε ποτέ η Ελλάδα».
Αυτό που απασχολεί την εφημερίδα είναι φυσικά και το θέμα της ανόδου της ακροδεξιάς. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Τουλούζης Νίκος Σμυρναίος μιλάει για τα δίκτυα που έδωσαν ώθηση στον χρυσαυγίτικο λόγο και –ω του θαύματος!– ήταν ο λόγος που εξέφρασαν κυβερνητικά στελέχη όπως ο «αρχιερέας» της ακροδεξιάς, ο υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης, κομματικά στελέχη της ΝΔ και ομάδες κάποιας σκούρας μπλε μέχρι ολόμαυρης αλήθειας δίπλα στους «συνήθεις υπόπτους» Τζημερομπογδάνους και Κασιδιαραίους. Ολόκληρη έρευνα για τη χορηγία της ΝΔ στην ακροδεξιά υπάρχει και την αναλύουμε.
Αν αναρωτηθήκατε ποιοι είναι οι Σπαρτιάτες και πώς επικοινωνούν με τη δεξιά πολυκατοικία, διαβάστε το φύλλο της Κυριακής. Όπως και τις απόψεις διαπρεπών συνταγματολόγων για όσα ψιθυρίζονται σχετικά με νομικό μπλόκο του ακροδεξιού/νεοναζιστικού μορφώματος.
Θα διαβάσετε επίσης πώς το ΠαΣοΚ κέρδισε νέους σε ηλικία αλλά έχασε αριστερούς και… έμεινε με τον Λοβέρδο.
Όσο για τη ΝΔ, θα δείτε την ακτινογραφία της νέας κυβέρνησης και πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ρόλο παντοκράτορα-παντεπόπτη σε αυτό το υπουργικό συμβούλιο με τη χειρουργική τοποθέτηση μελών. Αν δεν είστε σίγουρες/οι κατά πόσο αποτελεί αναβάθμιση ή υποβάθμιση η τοποθέτηση Βορίδης, είναι ευκαιρία να το μάθετε. Όπως και για την κίνηση να ιδρυθεί υπουργείο Οικογένειας. Τρεις πανεπιστημιακοί καταθέτουν την άποψή τους καθώς ο Μητσοτάκης ζήλωσε τη δόξα του Ερντογάν σε θέματα ισότητας φύλων.
Όσο για την οικονομία, ο Κωστής Χατζηδάκης πολιτεύεται με διακηρύξεις υπερφίαλες και πλαστές, καθώς δεν βγαίνουν τα νούμερα, ενώ και στη φορολόγηση ο λογαριασμός έρχεται βαρύς στα συνήθη υποζύγια.
Κλείνοντας να σας πούμε να διαβάσετε για τον «χρυσοδάκτυλο» δαπίτη της ΣΤΑΣΥ που «έγδυσε» τους ενοικιαστές του όπως και για το ιταλικό θρίλερ στον ΔΕΣΦΑ.
Ένα φύλλο πλούσιο σε θέματα για να το ξεκοκαλίσετε στην παραλία ή όπου αλλού βρεθείτε.
Να είστε καλά και να προσέχετε
Θανάσης
| | Στο Docville την Κυριακή με το Documento
Χουάν Βιγιόρο: «Για τις ΗΠΑ ό,τι έχει σχέση με τα ναρκωτικά συμβαίνει στη Νότια Αμερική». Ο σημαντικός Μεξικανός συγγραφέας και επιδραστικός διανοούμενος Χουάν Βιγιόρο μιλάει στην Έμυ Ντούρου για τα καρτέλ ναρκωτικών και τις δολοφονίες δημοσιογράφων στη χώρα του, τους Ζαπατίστας και για το νόημα της ζωής που του δίδαξε ο πατέρας του.
Business as usual. Η Λίνα Μενδώνη είναι η μόνη υπουργός που παρέμεινε αμετακίνητη στο υπουργείο Πολιτισμού απολαμβάνοντας την πλήρη εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού και η Κατερίνα Αγγελιδάκη καταγράφει τους λόγους.
Ακόμα, τέσσερις άνθρωποι του πολιτισμού (Δημήτρης Καραντζάς, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Δώρα Χρυσικού και Αργύρης Ξάφης) σχολιάζουντην ολική επαναφορά της υπουργού πολιτισμού.
Άλλο Λίνα, άλλο Μελίνα. Η μία, η Μελίνα ξεπερνούσε σε μύθο και έργο τα ελληνικά σύνορα, η άλλη, η Μενδώνη, της αρκεί να περιορίζεται το «εκτόπισμα» της εντός του οικοδομικού τετραγώνου του Μαξίμου. Γράφει η Χρυσούλα Παπαϊωάννου.
«Στην ευρωπαϊκή Αριστερά κυριαρχεί μια ρομαντική ιδέα για τον Ορτέγα» λέει ο διάσημος Νικαραγουανός συγγραφέας
Σέρχιο Ραμίρες στον Βαγγέλη Μαρινάκη και περιγράφει το σημερινό καθεστώς της χώρας του, τη διάψευση της ιδέας της κοινωνικής αλλαγής και την επανάσταση των Σαντινίστα.
Η Σπυριδούλα δεν ήταν μία, ήταν πολλές. Μια συζήτηση της Χρύσας Λύκου με τη Νεφέλη Μαΐστράλη, συγγραφέα του έργου «Σπυριδούλες» που παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών και γράφτηκε με αφορμή την τραγική υπόθεση κακοποίησης της 12χρονης ψυχοκόρης τη δεκαετία του ’50.
Επανέκδοση αγάπη μου. Χίτσκοκ, Γκοντάρ, Αγγελόπουλος και Ηρακλής Πουαρό «καταλαμβάνουν» και φέτος τα θερινά σινεμά και οΚωνσταντίνος Καϊμάκης εξηγεί γιατί πρέπεινα ανακαλύψουμε εκ νέου κινηματογραφικούς θησαυρούς του παρελθόντος.
«Οι ”Βάκχες” μας έχουν πολιτικό queer χαρακτήρα». Μία συζήτηση της Ηλέκτρας Ζαργάνη με τη διακεκριμένη ψυχίατρο και συγγραφέα Χλόη Κολύρη η οποία συνυπογράφει μαζί με την Έλλη Παπακωνσταντίνου και την Κάκια Γουδέλητο κείμενο της παράστασης «Βάκχες» που ανεβαίνει στην Πειραιώς 260.
Ο Τσίου μεγάλωσε αλλά μυαλό δεν έβαλε. Δεκαοκτώ χρόνια μετά η θρυλική ταινία ο “Τσίου…‘ γίνεται θεατρική παράσταση. Την είδε η Κατερίνα Αγγελιδάκη και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις της.
Το έργο του σπουδαίου Ιάννη Ξενάκη παρουσιάζεται με δύο εκθέσεις στο ΕΜΣΤ. Τις επισκέφθηκε η Χρύσα Λύκου.
Κάθε εβδομάδα ένα πρόσωπο από τον χώρο του πολιτισμού γράφει για έναν τόπο που αγάπησε είτε γιατί γεννήθηκε σε αυτόν είτε γιατί έγινε στην πορεία της ζωής μια δική του «πατρίδα». Αυτή την Κυριακή ο Λουδοβίκος των Ανωγείων περιγράφει τη δική του Κρήτη. | |
|
Φόρουμ
Γεγονότα
Εικονοθήκη
Latest images
Αναζήτηση
Εγγραφή
Σύνδεση
ΔιαχειριστήςAdmin
Η διαφθορά και ο ελληνικός λαός
