Τα Άνω Λιόσια, από τον Γιώργο Τσεριώνη

10/12/2022, 19:47

Η Γειτονιά μου /
Τα Άνω Λιόσια, από τον Γιώργο Τσεριώνη

Οι γειτονιές της Αθήνας στη LIFO

Γιώργος Τσεριώνης, εικαστικός

Μένω αρκετά έξω από την πόλη των Άνω Λιοσίων. Δίπλα μου υπάρχουν χαμηλά σπίτια κι ελαιώνες, γήπεδα κι ένα κολυμβητήριο. Λίγο πιο πέρα ξεκινάει η βιομηχανική ζώνη και το φυσικό σύνορο της Αττικής, ο ποταμός Μόρνος. Έχω μνήμες της περιοχής από τα παιδικά μου χρόνια γιατί εδώ είχε το μαρμαράδικό του ο πατέρας μου.

Παλιά η περιοχή είχε Τσιγγάνους με αρκούδες, τώρα είναι γνωστή για τις ταβέρνες στη Χασιά που προσελκύουν κόσμο απ' όλη τη Δυτική Αττική. Έχω δει γάμους με τον γαμπρό και τη νύφη να τους καλύπτουν, κυριολεκτικά, με πεντοχίλιαρα.

Η γειτονιά μου μπορεί να μην είναι τόσο όμορφη όσο αντίστοιχες περιοχές σε άλλες πόλεις της Ευρώπης – γι' αυτό έχουμε φροντίσει εμείς, οι κάτοικοί της. Έχει, όμως, έναν αυθορμητισμό και μια διάχυτη χαρά που εμένα τουλάχιστον, όποτε λείπω, με κάνουν να θέλω να γυρίζω ξανά και ξανά.

Η λαϊκή μας είναι ένα φοβερό happening, με ανθρώπους που φωνάζουν δυνατά για να πάρεις κολοκυθάκια –ραπάρουν κανονικά–, με συνθήματα και πολιτικές αναφορές ενίοτε. Μπορείς να βρεις τα πάντα, συλλεκτικές φράουλες Μανωλάδας μέχρι και Nike Air. Εκείνη τη μέρα καταλαβαίνεις ότι υπάρχει και ζωή στην περιοχή.

Τον Ιανουάριο του 2012 η οργάνωση Γη εγκαινίασε το «Κέντρο της Γης» σε ειδικά διαμορφωμένη έκταση 25 στρεμμάτων στο κοντινό πάρκο «Αντώνης Τρίτσης». Η έκταση περιλαμβάνει μόνιμες εκθέσεις σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, καθώς και οριοθετημένους φυσικούς χώρους για επίσκεψη. Λειτουργεί με εθελοντική συμμετοχή και τις Κυριακές γίνεται κοινό τραπέζι με συλλογικό μαγείρεμα.

Facebook Twitter Τραπέζι στο «Κέντρο της Γης»

Σήμα κατατεθέν της γειτονιάς είναι οι παλιές «λαϊκές» μονοκατοικίες που θυμίζουν το σπίτι της Ευδοκίας. Μπορείς να θαυμάσεις όλο το μεγαλείο και την «οικονομία» στην αρχιτεκτονική που χρησιμοποίησε η μικροαστική κι εργατική τάξη τη δεκαετία του 1960. Αυτές οι μονοκατοικίες στέκουν σχεδόν σε αντιπαράθεση με τα σομόν κτίρια (αυτές τις τούρτες με τα καγκελάκια και το αέτωμα, υπενθύμιση ενός Παρθενώνα ίσως) που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια στο πλαίσιο του μιμητισμού.

Μία από τις αγαπημένες μου στιγμές της ημέρας είναι όταν παρακολουθώ τον κύριο Αντώνη να πηγαίνει (ή να έρχεται) στο καφενείο παρέα με το... κουνέλι του.

«Υπάρχει κάτι στο πώς αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, που τις περισσότερες φορές μου προκαλεί φόβο. Ορφανοί από νοήματα και με θραύσματα ανίκανα να συνθέσουν μια πειστική εκδοχή, επιχειρούμε να διατρέξουμε όλο τον ιστό της επικαιρότητας, αποτυπώνοντας και ταυτίζοντας την αγωνία μας με το φάσμα των ψυχικών και νοηματικών διεργασιών που συμβαίνουν στη συνείδηση του καθενός...», απόσπασμα από τα λόγια ενός πολιτικού. Την επόμενη μέρα μου έκλεψαν το μηχανάκι που είχα αγοράσει με δόσεις.

Όταν σκέφτομαι τα Λιόσια μου έρχεται στο μυαλό το «Σαράβαλο» του Γιάννη Αγγελάκα.