Μπούρδες μετά ανάλυσης

Yannis Androulidakis
Facebook
Το ελληνικό facebook πανηγύρισε έξαλλα χθες την κίνηση του Τεντόγλου να μην χαιρετήσει έναν γραμματέα του ΣΕΓΑΣ.
Άσχετα από το γεγονός ότι το να μη δίνεις το χέρι σε κάποιον που στο προτείνει είναι απλή καγκουριά εκτός αν υπάρχει κάποιος ισχυρός λόγος ή συμβολισμός, αυτό που συνέβη χθες εδώ ήταν απελπιστικό.
Εκατοντάδες άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα (όπως αποδείχτηκε περίτρανα) ποιος ήταν αυτός στον οποίον δεν δόθηκε το χέρι, γιατί έγινε αυτό και αν έγινε σε τελική ανάλυση, πανηγύρισε την κίνηση χωρίς κανέναν προφανή λόγο, απλά επειδή συμμετέχει σε έναν συλλογικό τυφλό θυμό και αποθεώνει κάθε επιθετικότητα που -αυθαίρετα- θεωρεί ότι είναι της δικής του πλευράς.
Σήμερα δε που οι διευκρινήσεις αποκάλυψαν έναν πελώριο κουβά για τους χθεσινούς πανηγυρτζήδες και ο Τεντόγλου εξήγησε ότι απλά χαιρέτησε πρώτα τον παππού του, ο συλλογικός θυμός δεν έκανε την παραμικρή αυτοκριτική: είτε στράφηκε κατά του Τεντόγλου που «έκανε κωλοτούμπα» είτε συνεχίζει στην χθεσινή εκδοχή, αρνούμενος να συνυπολογίσει την πραγματικότητα στα κριτήρια από τα οποία βγαίνει το συμπέρασμα.
Αυτός ο συλλογικός τυφλός θυμός έχει γίνει σχεδόν εγγενής στην ελληνική κοινωνία εδώ και πολλά χρόνια: αρχικά με την κρίση και στη συνέχεια με πολύ πιο δομικό και ξέφρενο τρόπο μετά την αποτυχία των κινημάτων να απαντήσουν σε αυτή. Είναι ένας θυμός που τον βλέπεις εύκολα σε κάθε πτυχή του δημόσιου λόγου, πυρήνας του οποίου έχει γίνει η φυσικοποιημένη αγανάκτηση για τα πάντα και τα αντίθετά τους.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δεν είναι κάθε εκδοχή αυτού του θυμού το ίδιο επικίνδυνη. Ο κοινωνικός φασισμός, που είναι το χειρότερο παιδί του, είναι αυτός που κατά μείζονα τρόπο πρέπει να μας βρει απέναντι.
Όμως κάθε εκδοχή του είναι αντιδημουργική και δεν έχει τίποτα ελευθεριακό. Πρέπει όλοι να σκεφτούμε τι είναι αυτό που κάνει τόσους ανθρώπους να αποθεώνουν κάποιον γιατί δεν έδωσε το χέρι του σε κάποιον άλλον, για τον οποίον δεν γνωρίζουμε τίποτα.
Πριν φτάσουμε να βλέπουμε βίντεο όπου άγνωστοι άνθρωποι θα δέρνουν άλλους άγνωστους ανθρώπους και εμείς θα κραυγάζουμε από κάτω «καλά του ξηγήθηκες» και «πήρε αυτό που του άξιζε», ας προσπαθήσουμε να ξαναθυμηθούμε ότι απέναντι στον ανταγωνισμό υπάρχει πάντα η εκδοχή της αλληλεγγύης.
Και απέναντι στον συλλογικό θυμό, η συλλογική οργάνωση.
1 σχόλιο

Βασίλης Ντάγκας
Μπούρδες μετά ανάλυσης