(Η λεζάντα είναι λάθος, καθώς έχει εκλάβει το Χατζησκουλίδη, που ήταν 1,90 μ. για τον βραχύσωμο Βενέτη). Πρόκειται λοιπόν για το γκολ της ισοφάρισης.

Ήταν απομεσήμερο της Τετάρτης 23 Νοεμβρίου 1977 και ο πατέρας μου, επιστρέφοντας από το σκληρό μεροκάματο (εργαζόταν ως μεταφορεύς) αμέσως μετά το φαΐ με πήρε μαζί του στο γήπεδο. Φτάσαμε περίπου στο τελευταίο τέταρτο, μαθαίνοντας ότι η αγαπημένη μας ομάδα -που εκείνη την ημέρα φιλοξενούσε εντός έδρας τον ισχυρό Πιερικό Κατερίνης- έχανε, δυστυχώς από το πρώτο ημίχρονο, με 1-0. Λίγα λεπτά μετά από την είσοδό μας (στεκόμαστε όρθιοι μαζί και με άλλους φιλάθλους, στη βάση της μεγάλης εξέδρας επί της Λεωφόρου Θηβών) το γήπεδο σείστηκε από ιαχές, καθώς είχαμε μόλις ισοφαρίσει σε 1-1! Δεν πέρασαν λίγα ακόμη λεπτά και το Αιγάλεω πέτυχε δεύτερο γκολ, ανατρέποντας το σκορ και φτάνοντας εκείνο στη νίκη (2-1). Ήταν το πρώτο παιχνίδι που θυμάμαι συνειδητά να έχω παρακολουθήσει. 

Ο πατέρας μου μάλιστα με θεώρησε "γουρλή" και μου το είπε, ενθουσιασμένος. Καθώς με είχε πάρει στο γήπεδο και παλιότερα, εγώ δεν πολύ - καταλάβαινα τα τεκταινόμενα. Μόνο το... "τσουλούφι" του Φραγκίσκου Μαρτίνου, που έπαιζε κοντά στη γραμμή του πλαγίου άουτ, μου είχε κάνει εντύπωση και ήταν το μόνο που θυμόμουν.

Για την ιστορία, το ματς ήταν στο πλαίσιο της 10ης αγωνιστικής του Πρωταθλήματος Α'  Εθνικής Κατηγορίας της σεζόν 1977-78. Εκείνη η αγωνιστική παίχτηκε Τετάρτη, καθώς την προηγούμενη Κυριακή (20-11-1977) είχαν διεξαχθεί (πρόωρα) οι Εθνικές Εκλογές. Σκόρερ του Πιερικού ήταν ο Λάκης Παπαϊωάννου (35ο λεπτό). 

• Επισυνάπτω τη φωτογραφία από το γκολ της ισοφάρισης, που πέτυχε στο 80ο λεπτό με κεφαλιά ο Χρήστος Χατζησκουλίδης, ενώ ο Πέτρος Βενέτης (που τότε τελείωνε, παράλληλα, την Οδοντιατρική Σχολή) έβαλε το νικητήριο, ακριβώς με τη λήξη (90').