Άδοξη ήττα από την Α.Ε.Κ.

Την αγωνιστική χρονιά 1963-64 η ομάδα του Αιγάλεω Α.Ο. μετείχε για 3η συνεχόμενη χρονιά στη διοργάνωση του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος της Α΄ Εθνικής Κατηγορίας. Στην περίπτωση, όμως αυτή, η έκφραση "τρίτη και φαρμακερή" θα ήταν πολύ επιτυχής. 

Το φθινόπωρο του 1959 ξεκίνησε η Α΄ Εθνική με 16 ομάδες. Το Αιγάλεω έμεινε 'εκτός', παρά τις δίκαιες διαμαρτυρίες του τότε προέδρου του, Ιωάννη Τρέσσου. Χρειάστηκε να περιμένουν οι φίλαθλοί μας δύο ακόμη έτη, έως ότου το καλοκαίρι του 1961, το όραμα 15 ετών έγινε πραγματικότητα!

Έτσι, το χειμώνα του '63 κυλούσε η 5η κατά σειρά, διεξαγωγή της Εθνικής Κατηγορίας (πάντα με 16 συλλόγους).

Το Αιγάλεω (που τις δύο προηγούμενες σεζόν είχε καταφέρει να σωθεί) ξεκίνησε και πάλι (όπως και τις προγενέστερες δύο χρονιές) με άσχημα αποτελέσματα στον α' γύρο. 

Την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 1963 (για την 14η αγωνιστική) αντιμετώπισε στο Στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας την πρωταθλήτρια Α.Ε.Κ. και έχασε καθαρά, με σκορ 3-0. Η Α.Ε.Κ. εκείνη την ημέρα είχε στη σύνθεσή της (θυμίζω ότι δεν επιτρέπονταν αλλαγές) τρεις Αιγαλιώτες, τον τερματοφύλακα Στέλιο Σεραφείδη και τους οπισθοφύλακες Μανώλη Κανελλόπουλο και Μίλτο Παπαποστόλου. Επίσης είχε τον Ανδρέα Σταματιάδη, ο οποίος δύο δεκαετίες μετά συνέδεσε το όνομά του με την ομάδα μας, οδηγώντας την -ως προπονητής- στο Επαγγελματικό Πρωτάθλημα (1983). Ο τεχνικός του Αιγάλεω 'Λευτέρης' Αντωνιάδης είχε χρησιμοποιήσει τους εξής 11 ποδοσφαιριστές: Αντύπα, Διαμαντόπουλο Καραβοκυράκο, Μπαλαρίνη, Πανουσάκη, Ροκίδη, Μαρκόπουλο, Γιαφάλογλου, Εξωμανίδη, Αναστασιάδη και Καρρά.  

 

Οι παράγοντές του φαίνεται ότι δεν ανησύχησαν ιδιαίτερα, αφού και το 1962 και το 1963 η πορεία στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος ήταν εξαιρετική. 
Προφανώς ήλπιζαν ότι το ίδιο θα συνέβαινε και το 1964. Αμ δε... Δυστυχώς και στο β' γύρο η κατάσταση δεν άλλαξε, με αποτέλεσμα το 'Σίτι' να υποβιβαστεί, σχεδόν "εν αποσυνθέσει"...

Διαχειριστής έγραψε:Ο κ. Καραβοκυράκος είχε -αν δεν κάνω λάθος- αποθήκη ξυλείας στην Περγάμου τη 10ετία τού '80

Ορθότατα! 

Ήταν φίλος του πατέρα μου και ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα για πληροφορίες, όταν αποφάσισα να γράψω την ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας του Αιγάλεω Α.Ο., στις αρχές του 1995.

Από όσο ξέρω ζει εδώ και πολλά χρόνια εκτός Αθηνών, κάπου στην επαρχία.