Οι Ηθοποιοί που έγραψαν Ιστορία στον Ελληνικό Κινηματογράφο

Βρέθηκε τυχαία στην κατοχή μου αυτό το εξαιρετικό πόνημα, που φέρει την υπογραφή ενός από τους μεγαλύτερους γνώστες της κινηματογραφικής (και θεατρικής) τέχνης, του κριτικού του σινεμά και δημοσιογράφου κ. Ιάσονα Τριανταφυλλίδη.
Δίκαιος, περιεκτικός, μεστός, οξυδερκής αλλά πάνω απ’ όλα ένας εμβριθής θεράπων του χώρου και του αντικειμένου, ο Τριανταφυλλίδης κατάφερε μέσα σε 216 μόλις σελίδες σχετικά μικρής διάστασης να «χωρέσει» μία πλειάδα από τους καλύτερους και «αθάνατους» όπως τους ονοματίζει Έλληνες ερμηνευτές κινηματογραφικών ρόλων, οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει μία περίοπτη, ο καθένας τους θέση, στη συνείδηση του κοινού επί έναν και πλέον αιώνα.
Δεν περιορίζεται ασφαλώς σε μία «στεγνή» βιογραφική καταγραφή όπως άλλοι, αλλά εμβαθύνει στην ουσία του κάθε καλλιτέχνη, ερμηνεύει την πορεία του (της), ασκεί –όπου θεωρεί ότι χρειάζεται- καλόπιστη κριτική και εντέλει αποδίδει, πάντα με λεπτότητα και προσοχή –πλην ελαχίστων περιπτώσεων είναι αλήθεια- «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».
Μέσα σε λίγες γραμμές σκιαγραφεί την κάθε θεατρική και κινηματογραφική φιγούρα, καταφέρνοντας με λίγες φράσεις να πει πάρα πολλά, αλλά και να υπονοήσει (χρησιμοποιώντας έξυπνα διατυπωμένες «αιχμές», που όμως δεν πληγώνουν) πολλά περισσότερα. Κάθε παρατηρητικός αναγνώστης, ανεξάρτητα αν συμφωνεί με όσα ο συμπαθέστατος Ιάσων γράφει, θα του αναγνωρίσει μία ειλικρινή αντικειμενικότητα, που κάνει το βιβλίο του να ξεχωρίζει.



[Έκδοση εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ (2015)]

Αντικειμενικότητα δεν υπάρχει, υπάρχει δεοντολογία. Και αρκετές απ' αυτές τις ταινίες είναι μερικά υπεύθυνες γι' αυτό που είναι σήμερα ή ήσαν παλιότερα κάποιοι συμπατριώτες μας. Σχετικά έχει μιλήσει ο σκηνοθέτης Σταμάτης Φασουλής.

Διαχειριστής έγραψε:Αντικειμενικότητα δεν υπάρχει, υπάρχει δεοντολογία. Και αρκετές απ' αυτές τις ταινίες είναι μερικά υπεύθυνες γι' αυτό που είναι σήμερα ή ήσαν παλιότερα κάποιοι συμπατριώτες μας. Σχετικά έχει μιλήσει ο σκηνοθέτης Σταμάτης Φασουλής.

Ας μην 'πυροβολούμε' όμως τον κινηματογράφο ή τους συντελεστές του, για μία νοοτροπία που -ούτως ή άλλως- προϋπήρχε. Οι ταινίες εκείνες βασίστηκαν (και ως εκ τούτου αποτύπωσαν) στην τότε κοινωνική και πολιτιστική κατάσταση η οποία επικρατούσε στο γενικό πληθυσμό, δεν τη διαμόρφωσαν εκείνες. 

Όσο για τον Φασουλή, τον θεωρώ πέρα από έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη, έναν άνθρωπο που δε διστάζει τα πει τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν, δίχως να υπολογίζει τις όποιες "συνέπειες". Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό που έγραψα, βρίσκεται ΕΔΩ.