Ανήμερα της εθνικής εορτής και έχοντας περάσει ένα εικοσιτετραωρο σχεδόν με το μωρό μου να νοσηλεύεται σε ένα από τα εξαθλιωμενα δημόσια νοσοκομεία, λυπάμαι αλλά μου είναι λίγο δύσκολο να νιώσω υπερήφανη για την χώρα μου. Εσείς πώς το καταφέρνετε, δεν ξέρω.

Το παραπάνω αναρτήθηκε στο Τουίττερ και εκφράσαμε την επιδοκιμασία μας μια και σε δημόσιο νοσοκομείο, στην αιματολογική τού Λαϊκού στο Γουδί, χάσαμε το Ρηνάκι μας, που κόλλησε στην κλινική αυτή κόβιντ (κορωνοϊό) και λοίμωξη στο αίμα και έφυγε άδικα από τη ζωή στις 27 Νοεμβρίου. Είχε νοσηλευθεί για μυελογενή λευχαιμία και κακώς, παρά 4 ώρες, δεν ήμουν δίπλα της. Απεβίωσε στις 10.23 το πρωί κι εγώ είχα φύγει στις 6.30 τα χαράματα, ελπίζοντας πως θα την ξαναδώ το απόγευμα τής ίδιας μέρας. Στις 20.30 τής Κυριακής τη ρώτησα αν θέλει να κάτσω (είχα άδεια μέχρι τις 20.00) και μού είπε "Εσύ τι λες;", οπότε έκατσα μέχρι τις 6.30 περίπου που αποφάσισα να φύγω να πάω να κοιμηθώ και να δώσω κάποια τελάρα ζωγραφικής σε πελάτισσά μου, μη σκεπτόμενος αυτό που μου είπε στις 20.30 το Ρηνάκι μου.