Το «βάπτισμα του πυρός» για το Αιγάλεω!

Εφημερίδα Αθλητική Ηχώ, φύλλο της Πέμπτης 14 Οκτωβρίου 1954, σελίδα 1.
Πηγή: Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων.


(Γράφει ο Νίκος Δ. – θ. Νικολαΐδης)


Την Τετάρτη 13 Οκτωβρίου του 1954 η ποδοσφαιρική ομάδα του Αιγάλεω έδωσε έναν από τους πιο σημαντικούς, έως τότε, αγώνες της μόλις οκτάχρονης ιστορίας του. Στο πλαίσιο της «πρεμιέρας» του κορυφαίου Πρωταθλήματος Αθηνών (Α’ Κατηγορία Ε.Π.Σ.Α.) αντιμετώπισε στο γήπεδο της Ριζούπολης τον πανίσχυρο Απόλλωνα Αθηνών, που διέθετε μία από τις κορυφαίες επιθετικές πεντάδες στο ελληνικό ποδόσφαιρο εκείνης της εποχής.
Οδηγούμενοι οι «κυανόλευκοι» ποδοσφαιριστές από έναν εξαιρετικό προπονητή, τον Τρύφωνα Τζανετή, πραγματοποίησαν μία πολύ αξιοπρεπή εμφάνιση και καταχειροκροτήθηκαν για την υπέροχη προσπάθειά τους, ειδικά στο β’ ημίχρονο, από τους πολυπληθείς και ενθουσιώδεις φιλάθλους μας. Μπροστά στον διαιτητή της αναμέτρησης κ. Γαλανό, οι δύο αντίπαλοι παρατάχθηκαν ως εξής:
·         
Απόλλων: Ταουξής, Κορωνάρχης, Μάλτας, Χρόνης, Σαχίνης, Αρδίζογλου, Παπάζογλου, Σκανδάλης, Καμάρας, Σεραφείδης, Μιχαλάκος.
·         Αιγάλεω: Μπαϊρακτάρης, Μπαλαξίδης, Ζουμπούλης, Παπαποστόλου, Τούσης, Τριανταφυλλίδης, Αποστολίδης, Κρέστας, Τσάπος, Ρουμελιώτης, Γράφας.


Οι γηπεδούχοι, όπως ήταν φυσικό, σε γνώριμο περιβάλλον και με πολυετή εμπειρία στο πρωτάθλημα στάθηκαν καλύτερα στο τερέν και κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους επιβλήθηκαν πλήρως. Σαν επιστέγασμα της υπεροχής τους σημείωσαν δύο τέρματα (2-0) χάρις σε επιτυχείς ενέργειες των Γιώργου Καμάρα (21’) και Μιχαλάκου (40’). Ωστόσο, πολύ άτυχος ήταν ο συμπαίκτης τους, αμυντικός Μάλλης, που σε ένα άτσαλο πέσιμο υπέστη κάταγμα κνήμης και αποχώρησε πρόωρα (35’) αφήνοντας την ομάδα του με δέκα παίκτες (δεν επιτρέπονταν οι αλλαγές).
Εκμεταλλευόμενο αυτό το σαφές πλεονέκτημα αλλά και πεισματωμένο από το σε βάρος του σκορ, το Αιγάλεω κυριάρχησε στην επανάληψη. Μάλιστα γρήγορα (51^ο λεπτό) είχε την ευκαιρία να μειώσει τη διαφορά όταν κέρδισε πέναλτι σε ανατροπή του Ρουμελιώτη και ο Παπαποστόλου από τα 9 μέτρα έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Ταουξή (2-1). Οι παίκτες του Τζανετή έκαναν εν-συνεχεία ότι ήταν δυνατό για να ισοφαρίσουν ή και να πετύχουν την ολική ανατροπή, όμως το γκολ δεν ήρθε ποτέ, παρά τις έξοχες ντρίπλες του Τσάπου, που η μπάλα, όπως λέμε, δεν τον ήθελε… Πίσω στα μετόπισθεν οι κεντρικοί Αιγαλιώτες αμυντικοί με επικεφαλής τους γεροδεμένους Παπαποστόλου – Τούση κράτησαν μακριά από την εστία του Μπαϊρακτάρη τους αεικίνητους επιθετικούς των γηπεδούχων.


Το παιχνίδι πάντως, είχε κάποιο… ειδικό βάρος για δύο Απολλωνιστές, που έπαιξαν με εμφανή συγκίνηση, ίσως και μεγαλύτερη από αυτήν που χαρακτήριζε τους «τρακαρισμένους» παίκτες του «Σίτι» στο «ντεμπούτο» τους στην Α’ Αθηνών. Αναφέρομαι σε δύο Αιγαλιώτες, στο Λάμπη Σεραφείδη (που είχε ξεκινήσει από την Προοδευτική Νεολαία Αιγάλεω) αλλά (περισσότερο) στο Σάββα Παπάζογλου. Ο δυναμικός μεσοεπιθετικός είχε εγκαταλείψει την ομάδα της γειτονιάς του λόγω μεγάλων οικονομικών και οικογενειακών υποχρεώσεων (όπως ο ίδιος μου έχει εκμυστηρευτεί), όμως αυτό δε του το συγχωρέσανε οι πικραμένοι Αιγαλιώτες οπαδοί. Σε όλο τον αγώνα λοιπόν «άκουσε τα εξ’ αμάξης»! 


Η συνάντηση ολοκληρώθηκε υπέρ του Απόλλωνα (2-1) όμως το Αιγάλεω είχε αποδείξει πως δίκαια βρισκόταν στην Πρώτη κατηγορία, ύστερα από την πολύμηνη «περιπέτεια» με τα παρελκόμενα του διαβόητου αγώνα διαβάθμισης με τον Αστέρα Αθηνών.

Διαχειριστής έγραψε:τΟΝ Κ. μΠΑΛΑΞΊΔΗ ΤΟΝ ΕΊΧΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΉ ΣΤΟΥς ΕΦΉΒΟΥς, τον δε Σεραφείδη στην πρώτη ομάδα, όπου είχα κάνει 4 προπονήσεις αν θυμάμαι καλά, φαίνεται πως ήταν ο μοναδικός που ζητούσε από τον τότε προπονητή τών εφήβων Τσιαμπουρή να πηγαίνουν όσοι θέλουν να κάνουν προπόνηση με την πρώτη ομάδα. Ήμουν από τους λίγους που το δοκίμασαν αυτό, και θυμάμαι την πολύ φιλική διάθεση τού Φράγκου Μαρτίνου προς εμένα, καθώς και μια μπαλιά τού Ξένου, από την άλλη μεριά τού γηπέδου, καθώς και ότι είχα τρέξει με δύναμη να πιάσω μπαλιά που είχαν όλοι για χαμένη, λίγο πριν βγει άουτ, και την έπιασα.

Πολύ ενδιαφέρουσες οι αναμνήσεις σου! Τον αείμνηστο Μπαλαξίδη (του οποίου δυστυχώς έχει πεθάνει πρόωρα, εδώ και πολλά χρόνια κι ο γιος του, πρώην αθλητής μπάσκετ του Αιγάλεω) οι εφημερίδες τον έγραφαν "Μπαλακτσή". Ο Φράγκος είναι ένας εξαιρετικά ευγενής και καλοσυνάτος άνθρωπος, Ο δε Ξένος, ένας υψηλόσωμος ξανθός αμυντικός ποδοσφαιριστής, είχε αποκτηθεί από την Α.Ε.Κ., το καλοκαίρι του 1977, όταν είχαμε ανέβει στην Α'  Εθνική και νικώντας στο τελευταίο παιχνίδι στην έδρα μας την Κόρινθο 1-0, έχοντας προπονητή το Λάμπη Σεραφείδη. Όλα, λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο "δένουν". Καλό απόγευμα.

Υ.Γ. Έπρεπε να μην είχες σταματήσει το ποδόσφαιρο. Θα έκανες καριέρα στο άθλημα, πιστεύω, έστω ερασιτεχνικά.