Φταίμε κι εμείς λίγο;

Ο Αιγαλιώτης ζωγράφος Βασίλης Ντάγκας, με αφορμή κοινοποίηση που του κάναμε με θέμα πως η οικονομική κατάσταση είναι λίγο χειρότερη από πέρυσι, με βάση άτυπη έρευνα που κάναμε σε μικρομεσαίους, μας έγραψε μεταξύ άλλων πως θα "λένε ΣΥΡΙΖΑ και θα κλαίνε" κάποιοι που πιστεύουν πως όλοι ίδιοι είναι (τους αποκαλεί μεταξύ άλλων, "πόπολο").
Από την ώρα που το γράψαμε, θεωρούμε πως έχει χειροτερέψει η κατάσταση κάπως (με κάθε επιφύλαξη αυτό, γιατί βασίζεται μόνο σε προσωπική παρατήρηση) αλλά ώρες-ώρες πιστεύω πως φταίμε κι εμείς σαν επαγγελματίες, μια και π.χ. μερικές φορές δεν είμαστε στην ώρα μας στη δουλειά μας ή εκεί που πρέπει. Π.χ. ο γράφων δεν έβαλε ξυπνητήρι σήμερα και πρωτοείδε την ώρα το πρωί στις 9.22! Ή δεν έχει επικοινωνήσει ακόμα με τον προμηθευτή του, για λόγους που δεν ευθύνεται ο ίδιος (τηλέφωνα που μιλάνε, στελέχη που δεν ξέρουν τι κάνουν τα άλλα κ.λπ.).
Με κάθε επιφύλαξη τα παραπάνω και δεκτή κάθε αντίθετη άποψη, όσο οξεία και αν είναι, αν και τον τελευταίο καιρό πιστεύουμε πως πάνω από τις απόψεις είναι η πραγματικότητα, που μάλλον για τους μικρομεσαίους είναι σκληρή.
Π.χ. στη Μάρκου Μπότσαρη στο Αιγάλεω με το που βγήκε ο Μητσοτάκης έβαλαν λουκέτο δυο μαγαζιά, κάτι που είχε να γίνει από το 2013 στο συγκεκριμένο σημείο. Ίσως αυτό να είναι ενδεικτικό.
Πάντως, ξανανοικιάστηκαν.
Αν και πολύ συχνά μου έρχεται αυτό που μου ειχε πει ο παλιός συνδικαλιστής Γιώργος Τέστος πως υπάρχει ευρωπαϊκή κατεύθυνση για μείωση τών μικρομεσαίων στην Ελλάδα από το 1980.

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές, όπως το ότι από το 1980, με εκείνους τους εμπρησμούς των ελληνικών πολυκαταστημάτων του κέντρου της Αθήνας που άρχισαν τότε, οι οποίοι και δεν εξυχνιάσθηκαν ποτέ (;) είχε τεθεί σε λειτουργία ένα σχέδιο του διεθνούς καπιταλισμού για επιβολή ξένων πολυεθνικών εταιρειών στην εγχώρια αγορά. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί βεβαίως, όμως χρειάζεται ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ο καθένας από το επαγγελματικό, κοινωνικό ή πολιτικό μετερίζι του, να αποκτήσουμε επιτέλους μία νοοτροπία σεβασμού προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο (όπως και μία αίσθηση ενδιαφέροντος για το περιβάλλον γύρω μας) και όχι να φροντίζουμε αποκλειστικά για το ατομικό μας συμφέρον.