Η αγαπημένη μας

Στις 18 Ιανουαρίου, λίγη ώρα μετά την αλλαγή τής μέρας από 17 σε 18, χάσαμε την "Αγία Τασία" (αριστερά στη φωτογραφία). Έτσι την είχα αποκαλέσει πρόσφατα, με αφορμή τη βοήθεια που προσέφερε όπου μπορούσε, μεταξύ αυτών και σε μένα, τον ανιψιό της. Η Τασία ήταν η πρώτη -χρονικά- ζωγράφος τής οικογένειας, έτσι την παρουσίαζα σε φίλους που έρχονταν στο μαγαζί-γραφεία μας. Όταν έφυγε για τον Καναδά, άφησε τα πινέλα και τις μπογιές της στην αδελφή της, τη μητέρα μου (δεξιά στη φωτογραφία), το 1969, η οποία τότε άρχισε να ζωγραφίζει.

Η Τασία είχε σπουδάσει σχέδιο και δούλευε στο Γεωλογικό Ινστιτούτο φτιάχνοντας γεωλογικούς χάρτες, με αποτέλεσμα να ξέρω που έχει πετρέλαιο στην Ελλάδα (από την αλληλουχία τών πετρωμάτων), ήδη από τα νεανικά μου χρόνια, μια και είχα έναν χάρτη της, φτιαγμένο με το πενάκι (δεν υπήρχαν τότε κομπιούτερ) με εξαιρετική λεπτομέρεια. Τη θυμάμαι να περπατάει στην αυλή τού σπιτιού μας διαβάζοντας, κι εγώ να τη ρωτάω για το Βιετνάμ, για τον τότε πόλεμο.
Σαν ζωγράφος, έχει κάνει μεταξύ άλλων το πορτρέτο τής μητέρας της, που πιστεύω ότι είναι μεταξύ τών 15 καλύτερων πορτρέτων που έχω δει, παγκοσμίως. Επίσης, εκπληκτικές ήσαν και οι μινιατούρες της, ζωγραφικά έργα γύρω στα 9 με 10 εκατοστά, με εκπληκτική λεπτομέρεια (δεν το πιστεύει όταν τις βλέπει κανείς).

Η Τασία τα τελευταία 15 χρόνια παρακολουθούσε με πάθος την επικαιρότητα, "ξέφευγε" έτσι, όπως μου είχε πει, μια και διάφορες καταστάσεις τής είχαν συσσωρεύσει προβλήματα, κι όλο σκεφτόμουν να τη ρωτήσω γι' αυτές, αλλά δεν ήθελα να τη στενοχωρήσω.
Ήταν απ' αυτό το είδος τών ανθρώπων που είχαν διαβάσει πολύ, καταλάβαιναν τα πάντα, αλλά πολύ λίγο μιλούσαν (τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια). Τη θυμάμαι επίσης, στα χρόνια τής ξεγνοιασιάς της, όταν γύρισε από τον Καναδά, να της αρέσει ο τραγουδιστής Σάκης Παπανικολάου και να εκφράζεται με πάθος και χαριτωμένο τρόπο γι' αυτόν όταν τον έβλεπε στην τηλεόραση τη 10ετία τού '70.

Έχω βάλει έργα της στην εφημερίδα, και στο φύλλο Φεβρουαρίου το αγαπημένο μου Ρηνάκι θα δημοσιεύσει ένα κείμενο για "το σπουργιτάκι", όπως την αποκάλεσε, όταν έμαθε πως έφυγε από τη ζωή.
Έγραψα το κομμάτι αυτό, το οποίο θα δημοσιεύσω και στην εφημερίδα, για έναν άνθρωπο που ξεχώριζε, και που η ξαφνική απώλειά του με άφησε εντελώς αμήχανο. Δεν το περίμενα, δεν είχα κάποια ένδειξη ότι μπορεί να συνέβαινε, φαινόταν πολύ καλά στην υγεία της, αλλά ίσως να ήθελε -όπως μού είχε πει όταν τής έλεγα να μην καπνίζει (τα τελευταία χρόνια το είχε κόψει)- να "πάει να βρει τον Στεφανάκο", τον σύζυγό της που έφυγε νέος από τη ζωή.

Με την Τασία έχω ζήσει μια ολόκληρη ζωή στο Αιγάλεω, θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά πράγματα, αλλά πιστεύω ότι τα παραπάνω είναι πολύ ενδεικτικά τής προσωπικότητας και τής απώλειας που αισθάνομαι ότι υπάρχει.
Το "θα τη θυμάμαι πάντα" που γράφω συνήθως στην εφημερίδα για φίλους και συγγενείς όταν φεύγουν, είναι πολύ λίγο ή μάλλον πιο ελάχιστο από το ελάχιστο για την Τασούλα μας. Την Αγία Τασία που μας πρόσεχε όλους