Πριν λίγο καιρό πληροφορηθήκαμε με λύπη, από τον εκλεκτό φίλο και συγγραφέα Παναγιώτη Χατζηϊωάννογλου, τα δυσάρεστα νέα για την οριστική παύση δραστηριοτήτων της "Ιεράς Οδού", του πολιτιστικού συλλόγου της πόλης του Αιγάλεω, μετά από 22 χρόνια παρουσίας της στα κοινά.

Το σύλλογο, στον οποίο το οριστικό 'τέλος' έβαλε η κρίση της πανδημίας, είχε δημιουργήσει το 1999 ο φίλτατος συνδημότης Αντώνης Παργανάς, που ήταν και η 'ψυχή' του, όλα αυτά τα χρόνια, με πάμπολλες δράσεις ανθρωπιστικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού χαρακτήρα. Δυστυχώς όμως, όταν ο Αντώνης κουράστηκε να προσφέρει, ουσιαστικά μόνος του, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη...

Κρίμα...

Ήταν και λιγο απολυτος σε καποια πραγματα, αλλα σιγουρα προσφερε

Όλοι έχουμε τις ιδιορρυθμίες μας, που κάποιοι μπορεί να τις λένε και "παραξενιές". Ο Αντώνης ήταν απόλυτος στο ότι δεν ήθελε ο Σύλλογος να έχει την παραμικρή σχέση με όσους αποσκοπούσαν σε ίδιον όφελος (αυτοπροβολής κλπ) μέσα από τη συμμετοχή στις δραστηριότητές του. Οργάνωνε αιμοδοσίες και τροφοδοτούσε την τράπεζα αίματος μεγάλου νοσοκομείου, για χρήση αποκλειστικά σε νοσούντα παιδάκια. Κανόνιζε ομιλίες με προσκεκλημένους επιφανείς επιστήμονες για διάφορα ιατρικά, κοινωνικά, πνευματικά κλπ θέματα (για να αναφέρω λίγες από τις πρωτοβουλίες του) Ήταν, ουσιαστικά, ο μόνος που "ξημεροβραδιαζόταν" στα γραφεία, φρόντιζε, έλεγχε και τακτοποιούσε το κάθε τι. Για να μην αδικήσω ορισμένα μέλη, θα προσθέσω ότι στο πλάι του στέκονταν 2-3 άνθρωποι. Και εάν δεν είχε την υπέργηρη μητέρα του να φροντίζει, πιστεύω ότι, με "νύχια και με δόντια" θα τον κρατούσε το σύλλογο, ζωντανό, ακόμα και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.