Δημήτρης Μπίρμπας: Το δίλημμα

Δημήτρης Μπίρμπας: Το δίλημμα

Υλοποιείται μεθοδικά η διάλυση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων, η ακραία ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα και θεσμικά η μεταμοντέρνα εκδοχή του μετεμφυλιακού κράτους, με κάλυψη και σε αγαστή συνεργασία με τους ολιγάρχες των μίντια.

Είναι κοινός τόπος ότι η ελληνική κοινωνία, και όχι μόνο, βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο και η τριπλή έλικα του κακού (περιβαλλοντική, υγειονομική, οικονομική κρίση) επιδεινώνει την προοπτική εξόδου της. Ο παραγόμενος φόβος και οι αβεβαιότητες που προκαλεί η επανάσταση της πληροφορικής οξύνουν τα υπαρκτά προβλήματα δημοκρατίας και συμμετοχής, σηκώνουν το χαλί της Μεταπολίτευσης όπου είχαμε κρύψει παλιούς δαίμονες (φασισμός, πατριδοκαπηλία, θρησκευτικός σκοταδισμός), τροφοδότες του ανορθολογισμού που μας περιβάλλει. Το ζήσαμε στη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής και στο Μακεδονικό, στο Μεταναστευτικό και στην ισλαμοφοβία και τώρα με τις παραδοξολογίες στην πανδημία.
Η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία έφερε στην εξουσία το υβρίδιο της μητσοτακικής Ν.Δ., με τους νεοφιλελεύθερους «ακροκεντρώους εκσυγχρονιστές» και την ισχυρή ακροδεξιά πτέρυγα. Υλοποιείται μεθοδικά η διάλυση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων, η ακραία ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα και θεσμικά η μεταμοντέρνα εκδοχή του μετεμφυλιακού κράτους, με κάλυψη και σε αγαστή συνεργασία με τους ολιγάρχες των μίντια. Η σταθερή πορεία στο ευρωπαϊκό πλαίσιο αποτελεί, ευτυχώς ακόμα, ένα σημαντικό ανάχωμα στις θεσμικές εκτροπές που επιδιώκονται. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι η χώρα για πρώτη φορά, μετά την είσοδό της στην ΕΕ, κατατάσσεται στις προβληματικές δημοκρατίες, με αρνητικές αξιολογήσεις θεσμικών ευρωπαϊκών οργάνων και ανεξάρτητων ευρωπαϊκών αρχών της κοινωνίας των πολιτών, για την υστέρηση στα ζητήματα της ελευθερίας και του πλουραλισμού των ΜΜΕ, στο Μεταναστευτικό, στην αστυνομική αυθαιρεσία, στην αντιμετώπιση των μειονοτήτων.
Η πολιτικά ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού των υπερομίλων και των υπεράκτιων φορολογικών παραδείσων, η κλιματική αλλαγή και ο νέος ψηφιακός κόσμος συνυπάρχουν με την έκρηξη των περιφερειακών συγκρούσεων και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, με την ανάδυση στην παγκόσμια σκακιέρα νέων δυναμικών οικονομιών (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) με αυταρχικά καθεστώτα, καθιστώντας το παιχνίδι επικίνδυνα ρευστό, αυξάνοντας τους δείκτες διακινδύνευσης. Η πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης, με δημοκρατικά χαρακτηριστικά, επείγει.
Η θέση της χώρας απαιτεί σταθερό προσανατολισμό στο διεθνές δίκαιο και στην ειρηνική επίλυση των διαφορών, αλλά και ευελιξία, ενεργό συμμετοχή και διαπραγματευτική ικανότητα στα ζητήματα που τίθενται σε περιφερειακό, βαλκανικό και ευρωμεσογειακό πλαίσιο. Η λογική του υπάκουου μαθητή, που σταθερά επιλέγουν η συντηρητική παράταξη και οι σύμμαχοί της, δεν μας ωφέλησε ούτε την περίοδο των μνημονίων ούτε στις σημερινές περιφερειακές κρίσεις ούτε στη διαχείριση των αμυντικών-εξοπλιστικών μας προτεραιοτήτων, που υπονομεύουν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας.
Ζούμε ένα επιτελικό μπάχαλο στη διαχείριση των κρίσεων, με τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές χωρίς ανέμους και την κυριολεκτικά τραγική διαχείριση της πανδημίας, χωρίς καμία κοινωνική ενσυναίσθηση και με σχέδιο αφανισμού της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. Επιπλέον, το καταδεικνύουν η κατασπατάληση του υπερπλεονάσματος των 37 δισ. με σχέδιο επιπέδου Σκόιλ Ελικικού, η πλημμυρίδα εκατομμυρίων των απευθείας αναθέσεων και των χαριστικών ρυθμίσεων υπέρ ημετέρων, η δέσμευση του πακτωλού των 70 δισ, του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα στην εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων, η εκποίηση της ΔΕΗ, το φιάσκο του Ελληνικού και άλλα πολλά των οποίων ουκ έστιν αριθμός, που προδιαγράφουν ένα δυστοπικό μέλλον.

Απαιτείται άμεση πολιτική αλλαγή για να σωθεί οτιδήποτε κι αν σώζεται.
Ο ιός-σύμμαχός τους αργά ή γρήγορα θα κλείσει τον κύκλο του, το πιθανότερο εντός του έτους, και τότε η σκληρή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα θα αναγκάσει να στηθούν κάλπες για την αντιμετώπισή της, παρά τα θρυλούμενα από τον κ. Γεραπετρίτη.
Οι πολίτες, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα κληθούν να τοποθετηθούν και το δίλημμά τους θα είναι σαφές, η απλή αναλογική το καθιστά τέτοιο: προοδευτική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ή ριμέικ της μετεμφυλιακής περιόδου με στυλοβάτη την ακροδεξιά μετάλλαξη της συντηρητικής παράταξης; Εδώ δεν χωρούν ίσες αποστάσεις και υπεκφυγές, οι δεύτερες κάλπες -αν στηθούν- θα συνθλίψουν στις μυλόπετρες της πόλωσης ενδιάμεσους πολιτικούς φορείς και χώρους. Γιατί το δίλημμα είναι ορατό, έχει ιστορικό υπόβαθρο, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική αντιστοίχιση. Έχει τις ρίζες του στην Εθνική Αντίσταση και στις έξωθεν παρεμβάσεις του ‘44 που οδήγησαν στον αιμάτινο κύκλο του Εμφυλίου, στο μετεμφυλιακό καθεστώς του ανάπηρου κοινοβουλευτισμού των εξοριών και των εκτελέσεων, στη δημοκρατική ανάταση και το 114, στην αποστασία και στη χούντα, στην αντιδικτατορική πάλη και στο Πολυτεχνείο, στο Δημοψήφισμα κατάργησης της βασιλείας και στη λειτουργία της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, στην αλλαγή του ’81 και στο αμφίσημο ’89, στη ριζοσπαστική έκρηξη του 2015 και στη συντηρητική παλινόρθωση του 2019.
Σε όλη αυτή την πορεία υπάρχουν αναδιατάξεις δυνάμεων, νέα πολιτικά υποκείμενα, μετακινήσεις, υποχωρήσεις και αναδιπλώσεις, αλλά και ριζοσπαστικές δημοκρατικές τομές και εκρήξεις. Πάντα στο τέλος κάθε περιόδου, παρά τις μετατοπίσεις και τις επικαλύψεις, το δίλημμα παραμένει σταθερό: με τον πόλο της προόδου ή με τον πόλο της συντήρησης; Αν και το εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης και υπερενισχυμένης αναλογικής επέβαλε τον θηριώδη δικομματισμό, που πολλές φορές θόλωνε το δίλημμα με τις καθεστωτικές συμπεριφορές που παρήγαγε. Σήμερα οι κυβερνήσεις συνεργασίας (αποτελούν πια στοιχείο της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας) που μπορεί να προκύψουν από την απλή αναλογική το κάνουν και μπορούν να το διατηρήσουν ευκρινές.
Η ολοκληρωμένη προγραμματική προετοιμασία των προσδιοριζόμενων ως προοδευτικών δυνάμεων και κυρίως η διασφάλιση στους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες για την ειλικρίνεια στη στόχευση, που δεν μπορεί να είναι η μονοπώληση της αριστεράς και της προόδου από οποιονδήποτε φορέα, αλλά η στέρεη συνεργασία, για την κάλυψη των δημοκρατικών ελλειμμάτων, τη ριζοσπαστική διοικητική μεταρρύθμιση, με αποκέντρωση και συμμετοχή, την κοινωνικά δίκαιη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με “πράσινο πρόσημο” και ψηφιακό μετασχηματισμό, μπορεί και πρέπει να κερδίσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία με την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα έχει κάνει τα πρώτα βήματα. Θεωρώ ότι στο επικείμενο συνέδριό του θα τα ολοκληρώσει και ελπίζω σε αυτή την κατεύθυνση να προχωρήσουν και οι άλλες αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου.
Ο Δημήτρης Μπίρμπας είναι πρώην Δήμαρχος Αιγάλεω, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία