Χτες ήταν μια κακή ημέρα. "Εφυγε" από τη ζωή, η μητέρα του αδελφικού μου φίλου και κουμπάρου Φώτη Κοκόση. Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς μπροστά στο θάνατο. Υπάρχουν μόνο λόγια μνημόνευσης. Και θα μνημονεύουμε πάντα μια γυναίκα που έζησε δύσκολα, μέσα στις τρικυμίες του καλοκάγαθου μυαλού της και το ταλαιπωρημένο σώμα της. Θα τη θυμάμαι πάντα, ως τον άνθρωπο που για 30 χρόνια που τη γνώριζα, δεν την άκουσα ποτέ να πει μια κακή κουβέντα για οποιονδήποτε. Κουμπαρούλη μου, να είσαι σίγουρος ότι είναι σε ένα καλύτερο και πολύ πιο δίκαιο κόσμο πλέον. Είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι φίλος σου, γιατί εάν θα υπήρχε ένα πρότυπο γιου, που φρόντισε με πραγματικό ενδιαφέρον τους γονείς του, αυτός είσαι εσύ. Καλό Παράδεισο Άντζελα.