Ο θρυλικός Roy Race, αρχηγός και ηγέτης των διάσημων “Rovers” του Melchester, ένας «χάρτινος» αλλά εντούτοις ακόμα ζωντανός χαρακτήρας στις μνήμες των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, αρνείται να «πεθάνει».

Τι κι αν πέρασαν πάνω από 50 χρόνια απ’την πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας, διαμέσου των σελίδων του παλιού εβδομαδιαίου περιοδικού "Ζαγκόρ" (αργότερα στο "Αγόρι") που επανεξέδιδε το κόμικ από τα Αγγλικά πρωτότυπα έντυπα. Τι κι αν μεγάλωσε εκείνη η γενιά των πιτσιρικάδων της δεκαετίας του ’70, που «γαλουχήθηκε» ποδοσφαιρικά διαβάζοντας τις ιστορίες και προσπαθούσε να μιμηθεί στις αλάνες τα κατορθώματα του ήρωά της.

Πόσες φορές δεν ονειρεύτηκαν πολλοί από μας, ότι διέθεταν το ταλέντο και τις απίστευτες ικανότητες  του Roy και πόσοι δεν "διψούσαν" να τον φτάσουν, εφαρμόζοντας τις αρχές του “fair play”, που απλόχερα εκείνος δίδασκε…

Μαγεμένος από το εκπληκτικό σκίτσο της αδικοχαμένης Yvonne Hutton, που θύμιζε έντονα την τεχνοτροπία του δικού μας-επίσης αείμνηστου- Βύρωνα Απτόσογλου, παρακολουθούσα με βουλιμία τα επεισόδια, αναπαράγοντας ζωγραφικά στο χαρτί την αγαπημένη μου σειρά!

Ο θρυλικός Roy Race, αρχηγός και ηγέτης των διάσημων Rovers του Melchester, ένας «χάρτινος» αλλά εντούτοις ακόμα ζωντανός χαρακτήρας στις μνήμες των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, αρνείται να «πεθάνει». Τι κι αν πέρασαν πάνω από 50 χρόνια απ’την πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας, διαμέσου των σελίδων ενός παλιού εβδομαδιαίου περιοδικού που έφερε αυτό το κόμικ στην Ελλάδα από την Αγγλία. Τι κι αν μεγάλωσε εκείνη η γενιά των πιτσιρικάδων της δεκαετίας του ’70, που «ανδρώθηκε» ποδοσφαιρικά διαβάζοντας τις ιστορίες και προσπαθούσε να μιμηθεί στις αλάνες τα κατορθώματα του ήρωά της. Πόσες φορές δεν ονειρεύτηκαν πολλοί από μας, ότι διέθεταν το ταλέντο και τις απίστευτες ικανότητες  του Roy και πόσοι δεν μόχθησαν να τον φτάσουν, εφαρμόζοντας τις αρχές του “ευ αγωνίζεσθε”, που απλόχερα εκείνος δίδασκε…

Μαγεμένος από το εκπληκτικό σκίτσο της αδικοχαμένης Yvonne Hutton, παρακολουθούσα με βουλιμία τα επεισόδια αναπαράγοντας ζωγραφικά στο χαρτί την αγαπημένη μου σειρά!

Με σκληρές προσπάθειες που διήρκεσαν πολλά χρόνια, κατόρθωσα να συμπληρώσω όλες τις συνέχειες από το 1968 έως και το 1976, κατά τις οποίες σεζόν οι περίφημοι Ρόβερς πέτυχαν εκπληκτικές νίκες φθάνοντας στον κολοφώνα των διακρίσεων τους!

                                                          Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης.

Ονομάζομαι Roy Race και γεννήθηκα το 1937 σε μία εργατική συνοικία  του Melchester, στη βόρεια Αγγλία. Ανδρώθηκα παίζοντας ποδόσφαιρο στις γειτονιές, πλάι στις όχθες του ποταμού Mel και φλέρταρα   βολτάροντας στα δρομάκια του πάρκου της πόλης. Πέρα όμως από τους εφηβικούς μου έρωτες, μία ήταν η μεγάλη μου αγάπη την οποία δεν πρόδωσα ποτέ μου! Ήταν φυσικά η «στρογγυλή θεά», η μπάλα, στην οποία αφιέρωσα κυριολεκτικά όλη μου τη ζωή. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα τη λατρεμένη μου Penny Laine, δημιούργησα οικογένεια και έκανα τρία παιδιά, που έχουν ιδιαίτερη θέση στη ζωή και την καρδιά μου, όμως ποτέ δεν εγκατέλειψα την ομάδα μου. Από το Νοέμβριο του 1954, που μαζί με τον κολλητό μου “Blackie” Gray υπέγραψα για πρώτη φορά στους “Rovers”, μετά από παρότρυνση του συχωρεμένου πια Alf Leeds, έως και σήμερα που έχω αναλάβει τη γενική διεύθυνση του κλαμπ.

Στα 39 χρόνια της αγωνιστικής μου δράσης - εγκατέλειψα τα γήπεδα το 1993 σε ηλικία 56 ετών, μετά από το τραγικό δυστύχημα που μου κόστισε την απώλεια του αριστερού μου ποδιού, όπως πολλοί από σας θα θυμούνται - μία συγκεκριμένη χρονική περίοδος θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου. Ήταν εκείνο το διάστημα που ο σύλλογος μας ενισχύθηκε με την προσθήκη νεαρών, διψασμένων για διακρίσεις παικτών, στις θέσεις κάποιων βετεράνων που αποχώρησαν και με τη στιβαρή καθοδήγηση του Ben Galloway και του Tony Storme, φθάσαμε στην κορυφή των διακρίσεων μας!

Αυτή λοιπόν την εποχή διάλεξα να σας διηγηθώ όταν μου έγινε η πρόταση να καταγράψω τα… απομνημονεύματά μου.

Δέχθηκα ευχαρίστως με την πεποίθηση πως όσα διαβάσετε θα σας βοηθήσουν να θυμηθείτε και να διδαχθείτε από τη μαγεία, που κάποτε ομόρφυνε την παιδικότητά σας…

Το Φθινόπωρο του 1971 βρισκόμουν σε μία ιδιαίτερη κατάσταση όσον αφορούσε στα προσωπικά μου, καθώς η μνηστή μου είχε αντιληφθεί την απόλυτη προσήλωση μου στις υποχρεώσεις της ομάδας και αυτό  ήταν δυνατό να επηρεάσει καθοριστικά τη σχέση μου μαζί της. Για πρώτη φορά στα αρκετά χρόνια της γνωριμίας μας χρειαζόταν να προσπαθήσω πολύ για να κρατήσω τις αναγκαίες ισορροπίες, σε μια ηλικία (ήμουν τότε σχεδόν 35 ετών) που άλλοι είχαν δημιουργήσει ήδη οικογένεια.

Βέβαια το γεγονός ότι το νέο μου σπίτι είχε πια ετοιμασθεί στα προάστια της πόλης, έδινε και στους δυο μας την δυνατότητα μελλοντικής συμβίωσης και ενίσχυε τη βεβαιότητα για μια κοινή πορεία.

Αλλά και οι Rovers βρίσκονταν σε δύσκολη καμπή, αφού μετά από μία εποχή μεγάλων διακρίσεων είχε φθάσει η κρίσιμη ώρα της ανανέωσης. Δύο- τρεις νέοι παίκτες που είχαν προωθηθεί στην βασική ενδεκάδα τις προηγούμενες χρονιές διεκδικούσαν πλέον τη μονιμοποίησή τους στο αγωνιστικό σχήμα, ενώ η αποχώρηση δύο βασικών αμυντικών προκαλούσε επιπρόσθετη ανησυχία.

Κι όλα αυτά με απασχολούσαν ακόμη και τη στιγμή που χάζευα την καθιερωμένη ομαδική φωτογραφία της ομάδας, ενόψει της νέας περιόδου 1971-72, που θα χάριζα στην Penny για να κοσμήσει το γραφείο της , αυτό της γραμματέως του συλλόγου.

Όρθιοι πόζαραν οι Taffy Morgan (γυμναστής), Eddie Eager, “Chalkie” White, Chris Dylan, Tubby Morton, Lofty Peak, Goeff Giles, Ben Galloway (μάνατζερ) και καθιστοί οι Terry West, “Blackie” Gray, εγώ, Jumbo Trudgeon, Vernon Eliot και Andy Croydon, το σύνολο δηλαδή του έμψυχου δυναμικού της πρώτης ομάδας.

« Γιατί λείπουν από το πλάνο οι Cooper και Millar ;» διερωτήθηκε η Penny και τότε της γνωστοποίησα την απόφαση τους να εγκαταλείψουν το ποδόσφαιρο για να ασχοληθούν επαγγελματικά με την αρχιτεκτονική!

Στα αποδυτήρια ο Lofty έσπευσε να υπερασπισθεί τον Noel, που όμως είχε ήδη εξαφανισθεί. Όταν αργότερα μπήκαμε μαζί με το Ben στα γραφεία δεν προσέξαμε πως ο νεαρός καθόταν στην προεδρική πολυθρόνα με γυρισμένη την πλάτη  προς εμάς. Έτσι μας άκουσε να συζητάμε για το πρόβλημα της άμυνας που θα λυνόταν μόνο με μία ακριβή μετεγγραφή και προφανώς απογοητεύθηκε, αφού θεώρησε εύλογα ότι δεν είχε πολλές πιθανότητες να καθιερωθεί.

Ωστόσο η έρευνα αγοράς που επιχείρησε με πολύ όρεξη η Penny τις επόμενες ημέρες, δεν έδειχνε να οδηγεί πουθενά και σ’αυτό συμφώνησε και ο Ben ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στις σχετικές προσφορές. Ο λόγος ήταν πως όλες οι ομάδες εκείνη την εποχή αναζητούσαν ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Τότε μου ήρθε η ιδέα να κοιτάξω τον ατομικό φάκελο του ίδιου του Baxter. Ισως εκεί σκέφθηκα, να βρισκόταν η λύση στο πρόβλημά μας…