Melchester Rovers F.C.

(Του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Οι περίφημοι Ρόβερς (Rovers) του Μέλτσεστερ (Melchester) είναι η ομάδα με τα χρώματα της οποίας διέπρεψε επί τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες, ο αγαπημένος όλων μας, Ρόυ Ρέης (Roy Race). Ένας διάσημος ποδοσφαιριστής με «φαρμακερό» σουτ και ασφαλώς ένας από τους κορυφαίους του αθλήματος παγκοσμίως που όμως, κανείς μας δεν αντίκρισε σε αληθινό γήπεδο! Αντιθέτως, τον απολαύσαμε στα καρεδάκια του ομώνυμου Βρετανικού κόμικ (Roy of the Rovers) που είχαμε την τύχη να ανά-δημοσιευτεί στην Ελλάδα.


Ένα ιστορικό κλαμπ.

Η Μέλτσεστερ, σύμφωνα με ότι αναφέρεται στο αθλητικό περιοδικό Tiger (το πρώτο που φιλοξένησε, επί πολλά έτη, την ιστορία του Ρόυ) ιδρύθηκε το 1885. Δεν είναι γνωστά παρά ελάχιστα γεγονότα της αρχικής της πορείας και ένα από αυτά σηματοδοτεί τη διαχρονικότητα του επωνύμου Ρέης (Race=κούρσα, προς τη διάκριση, ίσως;) Σύμφωνα λοιπόν με δημοσίευμα της 31^ης Μαρτίου του 1962 (άνω, σχέδιο του Fred T. Holmes) στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα (1905) στους Ρόβερς αγωνιζόταν με ιδιαίτερη επιτυχία -ως αρχηγός- ένας ικανότατος κεντρικός κυνηγός, με έφεση στο σκοράρισμα. Το όνομά του είχε γίνει σύνθημα στο στόμα των φιλάθλων του Μέλτσεστερ και αυτό ήταν Μπίλυ Ρέης! Ναι, σωστά μαντέψατε, πρόκειται για τον παππού του δικού μας Ρόυ. Από τα λίγα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας (κυρίως χάρις στο περίφημο έργο των Colin M. Jarman – Peter Acton, με τίτλο Roy of the Rovers: The Playing Years που εκδόθηκε στα 1994) οι Ρόβερς κέρδισαν το Κύπελλο Αγγλίας (F.A. Cup) για πρώτη φορά το 1907. Κατά την τελευταία μάλιστα προπολεμική δεκαετία, αναδείχθηκαν πρωταθλητές Αγγλίας (Α’ Κατηγορίας) τα έτη 1932, 1934 και 1938. Τη χρονιά του τελευταίου τους αυτού τίτλου, ήρθε στον κόσμο κι ο Ρόυ Ρέης (στις 21 Οκτωβρίου του 1938), άγνωστο σε ποια περιοχή της Μεγάλης Βρετανίας.


Ο νεαρός Ρόυ Ρέης με τους γονείς του.


Ένας ήρωας γεννιέται!

Παρότι η ιστορία του Ρόυ Ρέης προέκυψε το 1954, όταν ο σεναριογράφος Frank S. Pepper τον δημιούργησε –ως νεαρό έφηβο, περίπου 16 ετών- ακολούθως υπήρξε μία χρησιμότατη αναφορά στα σχολικά του χρόνια. Από το Σεπτέμβριο του 1970 έως τον Οκτώβριο του 1971 το Tiger δημοσίευσε τη σειρά Roy Race’s Schooldays, μία καταγραφή της νεαρής ηλικίας του ήρωά μας. Χάρις στα υπέροχα σχέδια του καλλιτέχνη Richard E. Jennings (ωστόσο, τα πέντε πρώτα  επεισόδια φιλοτεχνήθηκαν από τον Ted Kearon), παρακολουθούμε να ξετυλίγεται το νήμα της παιδικής περιόδου του χαρακτήρα και δίνονται επιπλέον στοιχεία για τις καταβολές του. Οι δύο αστοί γονείς του (ο μηχανικός, υπάλληλος σε τεχνική εταιρεία πατέρας και η οικοκυρά μητέρα) μετακόμισαν στο Μέλτσεστερ γύρω στο 1952, όταν ο Ρόυ ήταν 14 ετών. Ο μικρός Ρέης γράφτηκε στο τοπικό σχολείο και από την πρώτη του κιόλας ημέρα εκεί, θα γνωρίσει τον αιώνιο φίλο του και μετέπειτα συμπαίκτη, τον Ουίλιαμ Γκρέι, πιο γνωστό σαν «Μπλάκυ», αρχηγό της εφηβικής ομάδας του ιδρύματος.
Έτσι εξασφαλίστηκε η απαραίτητη διασύνδεση με το παρελθόν, αφού η δημοφιλία της σειράς ήδη υποδείκνυε την πολύχρονη συνέχειά της.



Η γενεαλογία των Ρέης.

Σύμφωνα με όλες τις πηγές που έχουμε στη διάθεσή μας, ο παππούς Μπίλυ Ρέης θα πρέπει να γεννήθηκε γύρω στο 1880. Υποθέτουμε έτσι πως όταν το 1952 ο γιος του μαζί με την οικογένειά του (τη σύζυγο και το μοναδικό τους παιδί, το Ρόυ) μετακόμισαν στο Μέλτσεστερ (πιθανώς ύστερα από αλλαγή έδρας της εταιρείας που εργαζόταν) ο Μπίλυ δεν βρισκόταν πια στη ζωή. Ο πατέρας του Ρόυ δείχνει βάσει των σχεδίων, τότε να έχει ηλικία 42-45 ετών. Άρα θα πρέπει να έχει γεννηθεί μέσα στο διάστημα 1905-1910, όταν ο Μπίλυ ήταν μεταξύ 25 και 30 ετών . Υποθέτουμε πως το 1976 που ο Ρόυ (σε  ηλικία 38 ετών) νυμφεύτηκε (επιτέλους!) την Πένυ Λέιν, οι δύο γονείς του έχουν πια φύγει από τη ζωή. Εξάλλου δεν εμφανίστηκαν ποτέ στην τακτική σειρά. Με τη σειρά του ο Ρόυ Ρέης τζούνιορ (ή «Ρόκυ», δίδυμος με τη Μελίντα Ρέης) γεννήθηκε το 1977, όντας πολύ λογικά, βασικός σταρ του συλλόγου το έτος 1997 (20 ετών). Το παράδοξο γεγονός του να μπορεί ο Ρόυ να παίζει ακόμη ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο μέχρι και το 1993 (που ήταν σχεδόν 55 ετών) θα μετριαζόταν αν φέρουμε στο μυαλό μας τον επικό σερ Στάνλεϊ Μάθιους (1915-2000). Τον άνθρωπο δηλαδή, που έχει καταφέρει να αγωνίζεται στην Α’ Κατηγορία της Αγγλίας μέχρι και την ηλικία των 50 ετών (!) Ο «παλιόφιλός» μας ο Ρόυ, που είναι και πρωταγωνιστής κόμικς, να μην τον έχει ξεπεράσει κατά λίγα χρονάκια;


Μία καριέρα γεμάτη τίτλους και διακρίσεις!

Ο Ρόυ και ο Μπλάκυ δεν θα απουσιάσουν ποτέ από την ιστορία μας, αποτελώντας το κεντρικό δίδυμο των πρωταγωνιστών της επί 46 ολόκληρα χρόνια! Δηλαδή από το 1955 –όταν  φόρεσαν για πρώτη φορά τη φανέλα βασικού παίκτη στη Μέλτσεστερ- έως το 2001, που οι περιπέτειες διακόπηκαν απότομα, λόγω του κλεισίματος της μηνιαίας αθλητικής επιθεώρησης Match of the Day.  Αυτό ήταν και το τελευταίο έντυπο στο οποίο θα εμφανιζόταν η εμβληματική σειρά. Για την επιστροφή του 2018 από την εταιρεία Rebellion, καλύτερα να μην κάνουμε λόγο. Άλλωστε οι νέοι υπεύθυνοι το ξεκαθάρισαν με σαφήνεια: «Απευθυνόμαστε σε παιδιά ηλικίας  8-14 ετών, που το 2001 δεν είχαν καν γεννηθεί, άρα δεν γνωρίζουν τι έχει προηγηθεί. Αυτός λοιπόν, είναι ένας νέος Ρόυ». Ούτως ή άλλως το εγχείρημα της νέας εποχής, παρά τις αναμφίβολα αξιόλογες προσπάθειες των καινούργιων συντελεστών (αλλά και την «επιστράτευση» του βετεράνου εικονογράφου της σειράς, David Sque) δεν ευοδώθηκε… Ουσιαστικά πλέον, η έκδοση έχει τεθεί σε αναστολή…


Επιτεύγματα στην Αγγλία.

Η Μέλτσεστερ, όπως είπαμε πιο πάνω, είχε κατά την προπολεμική εποχή κατακτήσει τουλάχιστον τέσσερις εγχώριους τίτλους (ένα Κύπελλο και τρία Πρωταθλήματα Αγγλίας). Η είσοδος -στην ανδρική ομάδα της- των Ρόυ και Μπλάκυ, θα την οδηγήσει σε νέες, μεγάλες επιτυχίες. Από το 1958 που ο Ρόυ γίνεται αρχηγός, μέχρι το 2000 θα έρθουν συνολικά οι ακόλουθοι τίτλοι: Εννέα (9) Πρωταθλήματα Αγγλίας (1958, 1960, 1963, 1968, 1972, 1977, 1980, 1988 και 1992) και ισάριθμα (9) Κύπελλα Αγγλίας [1959, 1961, 1966, 1970, 1972 (το πρώτο «νταμπλ»), 1974, 1984, 1990 και 1999]. Επίσης κατακτήθηκαν τρία (3) Λιγκ Καπ: Το 1974, που ήταν το δεύτερο «νταμπλ», το 1986 και το 1987.


Διασυλλογικοί τίτλοι.

Σε διεθνές επίπεδο η Μέλτσεστερ έφτασε να κατακτήσει δέκα (10) τρόπαια! Πρωταθλήτρια Ευρώπης βγήκε τρεις (3) φορές, ως ακολούθως: Για πρώτη φορά τη σεζόν 1963-64, επικρατώντας στον τελικό με σκορ 3-2 της Ιταλικής Neifurno. Πέντε χρόνια μετά (1969) θα θριαμβεύσει με 3-1 επί της Πορτογαλικής Santova Rapid, ενώ το 1973 θα επικρατήσει και πάλι σε βάρος Πορτογαλικού συλλόγου, όταν νίκησε (2-0) την Corados.
Κυπελλούχοι Ευρώπης οι Ρόβερς αναδείχτηκαν τέσσερις (4) φορές: Το 1967 επί της Πορτογαλικής (και πάλι!) Alcero (2-1), το 1971 νικώντας με το ίδιο σκορ τη Βελγική Standard Wasserman, το 1975 όταν λύγισαν στο β’ ημίχρονου του τελικού τον δικό μας Αχιλλέα Νιάρχου (!) με 2-0 και το 1985, που επικράτησαν στα πέναλτι με 5-3 (κανονικός αγώνας και παράταση 2-2) με αντίπαλο την Ισπανική Real Santana.
Πήραν ακόμη ένα (1) Κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1979) νικώντας στο διπλό τελικό (με συνολικά τέρματα 3-1) τη Δυτικογερμανική Rassburg. Αλλά κέρδισαν και δύο (2) Κύπελλα Κόσμου (Διηπειρωτικά). Ήταν το 1965, νικώντας τη Bagota από την Κολομβία (με σκορ 2-1) και το 1970 με το ίδιο σκορ, επικρατώντας της Βραζιλιάνικης Sao Madro National.


Οι πιο εμβληματικοί παίκτες.

Από την πληθώρα ποδοσφαιριστών που πάτησαν όλα αυτά τα χρόνια τα πόδια τους στο ιστορικό γήπεδο Mel Park, ξεχωρίσαμε μόνο ορισμένους (22 στο σύνολο), οι οποίοι μας έκαναν και την ισχυρότερη εντύπωση. Εννοείται φυσικά ότι ο Ρόυ και ο Μπλάκυ (εκτός της 22άδας) είναι εκείνοι οι δύο παίκτες που βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεών μας.
Tubby Morton (τερματοφύλακας) από το 1958 έως το 1974). Θα επιστρέψει για… έκτακτες εμφανίσεις και τη δεκαετία του ’80.
Ossie Jones (μυστακοφόρος αμυντικός χαφ, 1961-1968), ο οποίος θα βρεθεί ως προπονητής, απέναντι στην παλαιά του ομάδα με τάσεις… εκδίκησης!
«Buster» Brown (μέσος, έως το 1968) και Albert («Bomber») Reeves (μέσος, 1962-1968).
Tony Storme (διεθνής δεξιός εξτρέμ, 1963-1967). Θα επανέλθει στην αρχή της επόμενης δεκαετίας ως βοηθός του τεχνικού (και πρώην παίκτη της ομάδας) Ben Galloway και από το 1973, όταν ο τελευταίος θα αναλάβει γενικός διευθυντής του κλαμπ, ο Storme θα είναι ο προπονητής της Μέλτσεστερ (μόνο όμως για την επόμενη διετία).
Jumbo Trudgeon: ο εκλεπτυσμένος αριστερός μέσος, αριστοκρατικής καταγωγής και κληρονόμος μίας μεγάλης περιουσίας που έπαιξε βασικός στην ομάδα το διάστημα 1964-1975, όταν αποχώρησε λόγω σοβαρού τραυματισμού. Αντικαταστάθηκε από τον απόφοιτο ανώτατης εκπαίδευσης Gerry Holloway, που αγωνίστηκε την πενταετία 1975-1980.
Ο Terry West ήταν ένας εξαιρετικός δεξιός επιθετικός, που ήρθε στους Ρόβερς το καλοκαίρι του 1967 μαζί με τον σέντερ-μπακ Andy Croydon. Ο Terry «τακίμιασε» με το μαύρο αριστερό κυνηγό Vernon Eliot, που έκανε πολυετή καριέρα (1969-1982) ενώ κλήθηκε και στην Εθνική Ομάδα της Αγγλίας. Terry και Vernon εκτός από φίλοι έγιναν και συνέταιροι, διευθύνοντας από κοινού ένα γραφικό παλαιοπωλείο στο Μέλτσεστερ. Ωστόσο ύστερα από μία παρεξήγηση, ο West εγκατέλειψε την ομάδα απότομα, το φθινόπωρο του 1972. Έναν χρόνο μετά, ο Croydon θα τραυματιστεί πολύ σοβαρά από ένα βάναυσο τάκλιν του ερασιτέχνη Jimmy Slade (που θα γίνει ο διάδοχός του!) και η σταδιοδρομία του θα τερματιστεί άδοξα. Ο νεαρός Slade, που ο Ρόυ θα τον… επιβάλει με το ζόρι στην ομάδα, έκανε πολύ μεγάλη καριέρα, που διήρκεσε από το 1973 μέχρι το καλοκαίρι του 1986. Τότε ήταν που φονεύτηκε κατά τη διάρκεια τρομοκρατικής επίθεσης αράβων φονταμενταλιστών εναντίον της αποστολής της Μέλτσεστερ στο κρατίδιο Basran του Περσικού Κόλπου. Μαζί του, θα βρουν το θάνατο και άλλοι επτά συμπαίκτες του!
Το φθινόπωρο του 1968 και έπειτα από αλλεπάλληλους τραυματισμούς βασικών της παικτών, η Μέλτσεστερ θα αποκτήσει το Lofty Peak (ή «βουνό», έναν γιγαντόσωμο σέντερ μπακ, δάσκαλο στην πολιτική του ζωή) και το Geoff Giles, έναν ισχνό και πολύ ευέξαπτο, κοντούλη αμυντικό χαφ με πεταχτά δόντια αλλά και πολύ «τσαγανό» στο παιχνίδι, που εργαζόταν παράλληλα ως καθηγητής… εντομολογίας! Οι δυο τους θα γίνουν γρήγορα «κολλητοί» παραμένοντας στην ιστορία μας επί πολλά χρόνια. Ο Peak θα αποχωρήσει το 1978 για να ακολουθήσει καριέρα προπονητή, ενώ ο Giles θα αποδεσμευτεί κι αυτός δύο χρόνια μετά (1980) βρίσκοντας όμως θέση βασικού στην «άσπονδη συντοπίτισσα» Melboro! Στα 1997 πάντως, τον συναντάμε ως μέλος του τεχνικού επιτελείου της Μέλτσεστερ.
Το καλοκαίρι του 1971 οι Ρόβερς είδαν αρκετά από τα παλαιά τους στελέχη να εγκαταλείπουν, για διάφορους λόγους, το ποδόσφαιρο. Η αμυντική γραμμή «χώλαινε» και η διοίκηση επείγονταν να την ενισχύσει. Οι προβολείς στράφηκαν σε δύο πρώην συμπαίκτες και φίλους της εφηβικής ομάδας, που τα ίχνη τους είχαν χαθεί. Αναφέρομαι στους πλάγιους αμυντικούς Ralph Derry και Noel Baxter, που ύστερα από έντονες προσπάθειες ξαναβρέθηκαν στην ανδρική ομάδα της Μέλτσεστερ. Δυστυχώς η καριέρα τους θα τερματιστεί απότομα! Ο πρώτος θα υποστεί ένα συντριπτικό κάταγμα στο ξεκίνημα της σεζόν 1975-76 και θα υποχρεωθεί να «κόψει» το τόπι. Τη θέση του στο αριστερό άκρο της άμυνας θα καλύψει με άμεση μετεγγραφή, ο Σκώτος διεθνής οπισθοφύλακας Duncan McKay, που διατηρήθηκε στη βασική ενδεκάδα επί 15 χρόνια (1975-1990). Ο δύστυχος Baxter θα είναι ένας από τους οκτώ νεκρούς στην τραγωδία του Basran.
Ο μυστακοφόρος δεξιός επιθετικός Mervyn Wallace ήταν ο αντικαταστάτης του West, το φθινόπωρο του 1972. Αποχώρησε δεκατρία χρόνια αργότερα (1985) ενώ στην πορεία κάθισε στον πάγκο της ομάδας, ως μέλος του τεχνικού τιμ. Το 1973 τη θέση του τραυματισμένου Morton στα γκολπόστ πήρε ένας «γάτος», ο φοβερός Charlie Carter, που λίγο έλειψε να αφήσει κάποια στιγμή τα γήπεδα, για να γίνει ροκ-σταρ! Ο Ισπανός σούπερ-σταρ Paco Diaz που έπαιξε στη Μέλτσεστερ από το 1978 έως το 1983 κι ο ιδιαίτερα οξύθυμος κεντρικός αμυντικός Vic «Superbrat» Gurthie (που αντικατέστησε τον Peak το 1979, αλλά σκοτώθηκε κι αυτός στον Περσικό Κόλπο το 1986) είναι οι τελευταίοι αξιοσημείωτοι ποδοσφαιριστές του συλλόγου κατά τη δεκαετία του ‘80. Μην ξεχάσουμε και το Mark Gray, γιο του «Μπλάκυ», που έπαιξε και αυτός στην ομάδα από το 1986 έως το 1993.

Διαχειριστής έγραψε:Μιλαμε για ειδικο Μελτσεστερολόγο!

Είμαι!!! Και όχι μόνο, θα με χαρακτήριζα... μεγαλομελετητή των κόμικς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!