Ο Γιώργος Κωνσταντίνου γεννήθηκε σαν σήμερα, 27 Οκτωβρίου 1934. «Είµαι από τους ανθρώπους που παίρνουν φόρα και προχωράνε µπροστά. ∆εν θέλω να σκέφτοµαι το παρελθόν, θέλω να βλέπω το µέλλον», είχε πει στη συνέντευξη που είχαμε κάνει για το Documento τον Μάρτιο του 2022.
Μεταξύ άλλων είχαμε μιλήσει και για τη συγγραφή. Ο σπουδαίος ηθοποιός από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 γράφει θεατρικά έργα και σενάρια. «Γράφω πιο πολύ θέατρο. Έχω κάποια έργα στο συρτάρι – ουσιαστικά γράφω για τον εαυτό μου. Μου αρέσει να τα διαβάζω, να βλέπω τι έχω κάνει» είχε δηλώσει στη συνομιλία μας.
Πριν από έξι χρόνια εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Showtime» (εκδόσεις Ιανός). Στο βιβλίο ξετυλίγει στιγμές από τη ζωή του, κυρίως όμως καταγράφει τις σκέψεις του πάνω στα βιώματά του: τα παιδικά του χρόνια στην πλατεία Βάθης, τις μνήμες του από την Κατοχή, τον Εμφύλιο και στιγμές από την καλλιτεχνική του πορεία. Χωρίς διάθεση ωραιοποίησης του παρελθόντος, ο Γιώργος Κωνσταντίνου καταθέτει έναν στοχασμό πάνω σε όσα τον διαμόρφωσαν μέχρι σήμερα.
Σε ηλικία μόλις έξι χρόνων έγινε αυτόπτης μάρτυρας του τορπιλισμού της «Έλλης». «Ήταν ∆εκαπενταύγουστος και ήµασταν στην Τήνο για να προσκυνήσει η µητέρα µου την Παναγία. Εκεί που κάναµε βόλτες στην πλατεία ξαφνικά ακούστηκε ένα µπουµ και ο κόσµος άρχισε να τρέχει πανικόβλητος.
Μάλιστα η µητέρα µου βάσταγε κι ένα καµηλό παλτουδάκι που µου είχε αγοράσει, το οποίο όπως τρέχαµε της έφυγε από τα χέρια. Θυµάµαι διάσπαρτες εικόνες, όπως ότι καθώς τρέχαµε κάτι µαύρα σίδερα µε καπνό περνούσαν πάνω από τα κεφάλια µας. Φαίνεται ήταν κοµµάτια από το πλοίο που είχαν εκτοξευτεί στον αέρα» περιγράφει στη συνέντευξη.
Με αφορμή την αυριανή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου ξεφυλλίζουμε την αυτοβιογραφία του και στεκόμαστε στις καταγραφές του από τις ημέρες του πολέμου. |
|
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου (Eurokinissi / Τατιάνα Μπόλαρη)
«Βρέθηκα να κάθομαι στο τραπέζι του σαλονιού ενός διώροφου προπολεμικού σπιτιού, κάπου στην πλατεία Βάθης. Οι σειρήνες έξω χτυπούσαν, αναγγέλλοντας την αρχή της τραγωδίας που θα παρέσυρε τον κόσμο στον θάνατο και στην απελπισία. Ήταν το σπίτι της γιαγιάς μου. Ήμουνα πολύ μικρός για να καταλάβω αυτά που θα συνέβαιναν γύρω μου. Όλη η οικογένεια είχε μαζευτεί εκεί. Σαν τα φοβισμένα ζώα στη θύελλα, που βρίσκουν ένα απάγκιο για να φυλαχτούν» γράφει ο Γιώργος Κωνσταντίνου για την ημέρα που κηρύχτηκε ο πόλεμος.
«Ο μεγάλος θείος μου βγήκε αντάρτης στα βουνά. Στον Ζέρβα. Εγώ, κλεισμένος στο σπίτι. Τουλάχιστον δε θυμάμαι να μ’ έβγαλαν έξω. […] Τρώγαμε νυφίτσες. Το θυμάμαι αυτό. Ο θείος έβρισκε τον τρόπο να στέλνει καλαμπόκι. Το τηγανίζαμε χωρίς λάδι και, όπως έσκαγε στο τηγάνι, έβγαινε το άσπρο εσωτερικό του, που έμοιαζε με νυφικό. Γι’ αυτό τα λέγαμε “νυφίτσες” – κάτι σαν το σημερινό ποπ κορν» περιγράφει.
«Οι Γερμανοί μπήκαν σπίτι μας. Από μια προδοσία. Μια γυναίκα, βαλτή, ήρθε κι είπε στη γιαγιά μου ότι ο μεγάλος μου θείος, ο αντάρτης, την είχε αφήσει έγκυο. Η γιαγιά μου, πρόθυμη, της εξήγησε ότι ο θείος μου ήταν στα βουνά με τον Ζέρβα. Της έδειξε μάλιστα φωτογραφίες και επιστολές που της έστελνε. Και όχι μόνο. Σε μια μικρή καμαρούλα στην ταράτσα τής έδειξε τις κρυμμένες σφαίρες. Και τις δύο χειροβομβίδες, σ’ ένα καζανάκι τουαλέτας. Αυτό ήταν, οι Γερμανοί είχαν μια πλήρη εικόνα. Μπήκαν σπίτι μας. Βρήκαν τις σφαίρες. Τις χειροβομβίδες δεν τις βρήκαν, γιατί η μητέρα μου τις είχε κρύψει στον κόρφο της. Μέσα στο στήθος της».
- Ο Γιώργος Κωνσταντίνου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην», μαζί με τον Αποστόλη Τότσικα στο θέατρο Αργώ. Το έργο του Τζεφ Μπάρον ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη
|
|
Φόρουμ
Γεγονότα
Εικονοθήκη
Latest images
Αναζήτηση
Εγγραφή
Σύνδεση
ΔιαχειριστήςAdmin
