H πορνογραφία της φρίκης
Επιβλητική μουσική, πηχυαίοι τίτλοι, ασταμάτητα «ρεπορτάζ» και έκτακτα «γεγονότα» – όλα άρτια σκηνοθετημένα για να αιχμαλωτίσουν την προσοχή. Ο τρόπος που καλύπτεται η δυσώδης υπόθεση των Σεπολίων από τα ΜΜΕ εθίζει σε binge watching.
Με τις κατάλληλες νύξεις και υπονοούμενα (ήταν ψηλή για την ηλικία της, έδειχνε τουλάχιστον 15, συνευρέθηκαν ερωτικά κ.ο.κ.) οι θεατές κατευθύνονται έντεχνα να δουν τα γεγονότα από την οπτική γωνία των δραστών, να φανταστούν δειλά τον εαυτό τους στη θέση τους, να αναπαραστήσουν ένοχα τη διεστραμμένη απόλαυσή τους.
Για να αντεπιτεθεί αμέσως το Υπερεγώ και να πλειοδοτήσει σε τιμωρίες, να απαιτήσει την εσχάτη των ποινών για τα κτήνη. Τα οποία όμως δεν ήταν παρά οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
H φαντασία ωθείται να οργιάσει – πόσοι να κρύβονται, ποιοι τους καλύπτουν, πόσο ψηλά βρίσκονται. Ένα καρναβάλι συνωμοσιολογίας ξεχύνεται σαν χείμαρρος και είναι σχεδόν αδύνατο να μη παρασυρθούμε, διστακτικά πολλοί, πρόθυμα ακόμα περισσότεροι.
Τα social media παίρνουν τη σκυτάλη, αρπάζουν κάθε υπόνοια, κάθε διαρροή και τις πολλαπλασιάζουν στη νιοστή. Το διαδίκτυο ταλαντεύεται ανάμεσα στην αγανάκτηση και την ηθικολογία, ζητά αίμα και στήνει εικονικές κρεμάλες για τους δράστες, ενόσω διεκτραγωδεί την ηθική σήψη της κοινωνίας.
Αλλά δεν μπορεί να αποστρέψει το βλέμμα του από την υπόθεση, όση αποστροφή και αν προκαλεί, η σαγήνη είναι ακόμα μεγαλύτερη - μια πορνογραφία της φρίκης.
Άραγε, είναι δικό μας αυτό το κοινωνικό φαντασιακό που ξεδιπλώνεται τις τελευταίες μέρες; Γράφουμε εμείς το σενάριο ή γίναμε άθελά μας οι θεατές και οι κομπάρσοι μιας ξένης ιστορίας;
Μιας άθλιας ιστορίας.
_________________
Επιβλητική μουσική, πηχυαίοι τίτλοι, ασταμάτητα «ρεπορτάζ» και έκτακτα «γεγονότα» – όλα άρτια σκηνοθετημένα για να αιχμαλωτίσουν την προσοχή. Ο τρόπος που καλύπτεται η δυσώδης υπόθεση των Σεπολίων από τα ΜΜΕ εθίζει σε binge watching.
Με τις κατάλληλες νύξεις και υπονοούμενα (ήταν ψηλή για την ηλικία της, έδειχνε τουλάχιστον 15, συνευρέθηκαν ερωτικά κ.ο.κ.) οι θεατές κατευθύνονται έντεχνα να δουν τα γεγονότα από την οπτική γωνία των δραστών, να φανταστούν δειλά τον εαυτό τους στη θέση τους, να αναπαραστήσουν ένοχα τη διεστραμμένη απόλαυσή τους.
Για να αντεπιτεθεί αμέσως το Υπερεγώ και να πλειοδοτήσει σε τιμωρίες, να απαιτήσει την εσχάτη των ποινών για τα κτήνη. Τα οποία όμως δεν ήταν παρά οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
H φαντασία ωθείται να οργιάσει – πόσοι να κρύβονται, ποιοι τους καλύπτουν, πόσο ψηλά βρίσκονται. Ένα καρναβάλι συνωμοσιολογίας ξεχύνεται σαν χείμαρρος και είναι σχεδόν αδύνατο να μη παρασυρθούμε, διστακτικά πολλοί, πρόθυμα ακόμα περισσότεροι.
Τα social media παίρνουν τη σκυτάλη, αρπάζουν κάθε υπόνοια, κάθε διαρροή και τις πολλαπλασιάζουν στη νιοστή. Το διαδίκτυο ταλαντεύεται ανάμεσα στην αγανάκτηση και την ηθικολογία, ζητά αίμα και στήνει εικονικές κρεμάλες για τους δράστες, ενόσω διεκτραγωδεί την ηθική σήψη της κοινωνίας.
Αλλά δεν μπορεί να αποστρέψει το βλέμμα του από την υπόθεση, όση αποστροφή και αν προκαλεί, η σαγήνη είναι ακόμα μεγαλύτερη - μια πορνογραφία της φρίκης.
Άραγε, είναι δικό μας αυτό το κοινωνικό φαντασιακό που ξεδιπλώνεται τις τελευταίες μέρες; Γράφουμε εμείς το σενάριο ή γίναμε άθελά μας οι θεατές και οι κομπάρσοι μιας ξένης ιστορίας;
Μιας άθλιας ιστορίας.
_________________